Najpierw przez wiele tygodni watahy lewackich bojówkarzy demolowały miasta, grabiły sklepy i niszczyły dobytek pokoleń Amerykanów. A działo się to przy aplauzie polityków Partii Demokratycznej i wszystkich mainstreamowych mediów, które wmawiały całemu światu, że jest to pokojowy protest przeciwko tradycyjnemu, amerykańskiemu rasizmowi.

Później odbyły się kompromitujące amerykańską demokrację „wybory”, których standard można porównać z tym, w jakim trybie ostatnio „wybierano” prezydenta Putina.

Następnie odbył się szturm na Kapitol i to nie tyle – jak już dzisiaj widać – zwolenników Trumpa, ile dobrze zorganizowanych prowokatorów. Celem tego zamętu było niedopuszczenie do uczciwej debaty Kongresu na temat wyborczych fałszerstw.

Przez kolejne dni obserwujemy jak firmy tzw. Big Techu (Facebook, Twitter, Apple, YouTube, Google, Microsoft) – w ramach budowy nowego porządku – nie tylko wprowadzają w ekspresowym tempie i nieznanej dotąd skali cenzurę, ale również dokonują swoistego zawłaszczenia rynku, przez akceptowaną przez władze amerykańskie brutalną eksterminację konkurencyjnych firm operujących na tym samym rynku.

Tym wydarzeniom – a przecież sygnalizuję tu naprawdę wierzchołek góry lodowej – które dzieją się na naszych oczach, towarzyszą niemal z każdej strony solenne zapewnienia: „Amerykańska demokracja jest na tyle silna, że poradzi sobie z tymi problemami”. Skala powtarzania tej sekwencji jest tak gigantyczna, że zaczęła ona pełnić w istocie funkcję swoistego zaklęcia. W oczywisty sposób stała się także wyrazem niczym nieuzasadnionej nadziei, bo każdy, kto ma odrobinę rozsądku, ma świadomość, że na naszych oczach idealny obraz Ameryki jako wzoru demokracji spektakularnie pogrąża się w gruzach. Aby demokracja amerykańska mogła się obronić, musiałaby się najpierw odrodzić. Pytanie zasadnicze brzmi zatem: czy zdoła się ona odrodzić?, a odpowiedź na to pytanie nie jest, niestety, optymistyczna.

Jest to bowiem problem szerszy i choroby systemu demokratycznego występują nie tylko w tym kraju. Tyle tylko, że znaczenie choroby demokracji w innych krajach jest w oczywisty sposób mniej istotne dla świata.

Na czym polegała przez długi czas siła amerykańskiej demokracji i jej oddziaływania? W wymiarze wewnętrznym fundamentem amerykańskiej demokracji były – najogólniej biorąc – zasada trójpodziału władz i ich równowaga, kreowane w uczciwych wyborach, federalizm gwarantujący stanom oraz innym instytucjom publicznym daleko idącą decentralizację i autonomię, wreszcie – rygorystycznie przestrzegany zestaw praw obywatelskich.

Amerykański federalizm z silną pozycją stanów rozmontowany został już za czasów Franklina D. Roosevelta – pod pozorem zwalczania wielkiego kryzysu. Został częściowo odbudowany przez Ronalda Reagana, ale później, wskutek kryzysu finansowego w latach 2008-09, praktycznie unicestwiony przez George’a Busha jr. i Baracka Obamę.

Amerykańska Karta Praw, znana jako „Bill of Rights”, załamała się ostatecznie wskutek totalnego zadekretowania w USA polityki rasistowskiej. Brzmi to niewiarygodnie, ale fakty są druzgocące. W USA w ciągu ostatnich 30 lat pod pozorem różnych faz tzw. Affirmative Actions zadekretowano politykę opierającą się na kryteriach rasowych. Dzisiaj każdy Amerykanin zostaje przydzielony urzędowo do określonej „rasy” (Biali, Hispanics lub Latino, African Americans, Native Americans, Asian Americans plus inne pomniejsze), a czuwa nad tym U.S. Census. Z przynależności do danej grupy wynikają też określone konsekwencje. Z grubsza obecnie rasy mniejszościowe stanowią już większość w stosunku do białych. Ponieważ inną kategorią „mniejszościową” są kobiety, a do tego dochodzą jeszcze homoseksualiści – bardziej poprawnie na dzisiaj: LGBTQ – obecni także wśród białych, wniosek z tego, że jedyną prawnie dyskryminowaną mniejszością w USA są biali heteroseksualni mężczyźni, których jest zapewne ok. 10% całej populacji.

W całym tym rasistowsko-seksistowskim szaleństwie mówienie o jakichkolwiek prawach człowieka czy prawach obywatelskich jest absurdem. Choć propaganda lewicowych mediów wmawia, że owi biali mężczyźni heteroseksualni są rasistami, suprematystami i w ogóle całym złem Ameryki, to jest oczywiste, iż nie trzyma się to żadnej logiki.

Amerykańska demokracja opierała się też na wspomnianej równowadze podzielonych władz i uczciwych wyborach (o czym było wyżej). Oczywiście, od początku istnienia państwa tworzyły się i odrastały jak hydra oligarchiczne dynastie trzęsące republiką. Jednak cyklicznie mniej więcej co ćwierć wieku następowały przełom i przeczyszczenie elit. Historycznie dokonywali tego m.in.: Thomas Jefferson, Andrew Jackson, Abraham Lincoln, Theodore Roosevelt, w pewnym sensie Franklin D. Roosevelt, Ronald Reagan. Ale na przełomie XX i XXI wieku połączony wysiłek rodziny Bushów i Clintonów zbudował układ, którego nie był w stanie (może jak dotąd) skruszyć Donald Trump.

Zewnętrzny czar amerykańskiej demokracji upadł już dawno. Kiedyś kojarzyła się ona z krajem dobrobytu, wolnej gospodarki i poszanowania praw człowieka. Amerykanie wspierali rozwój różnych państw, budowali infrastrukturę, przemysł, dzielili się swoimi osiągnięciami, aby budować lokalny progres. Ale w ostatnich dziesięcioleciach jedyne, co eksportują Amerykanie, to promocja aborcji, dystrybucja prezerwatyw, a ostatnio – zmuszanie lokalnych społeczności do uznawania istnienia 76 płci. Trudno się dziwić, że lista przyjaciół Ameryki w świecie spadała z prędkością światła.

Taka Ameryka dla nikogo nie będzie wzorem do naśladowania ani tym bardziej autorytetem. Warunkiem powrotu USA do odgrywanej niegdyś roli jest mozolne odbudowanie podstaw demokratycznego ładu. Ale nie dokona tego marionetkowy prezydent, za którego plecami krajem trzęsie kartel Big Tech, w którego kieszeni siedzi dziś establishment nie tylko Partii Demokratycznej, ale także Partii Republikańskiej.

Grzegorz Górski
prawnik, amerykanista, rektor Kolegium Jagiellońskiego Toruńskiej Szkoły Wyższej