Zjawisko odchodzenia od wiary dużej części polskiej młodzieży urasta do rangi jednego z najpoważniejszych wyzwań, przed którymi stoi dziś Kościół w Polsce. Nieprzypadkowo Konferencja Episkopatu Polski w programie duszpasterskim na najbliższy rok w centrum uwagi postawiła sakrament bierzmowania – Ducha Świętego i Jego dary oraz wynikającą z tego faktu misję.

Fakty są nieubłagane: o ile sakrament chrztu św. oraz Pierwszą Komunię św. przyjmuje zdecydowana większość polskich dzieci, o tyle odsetek młodzieży przystępującej do bierzmowania jest już o wiele niższy. Co się dzieje „po drodze” z młodymi ludźmi? Dlaczego po bierzmowaniu przestają uczęszczać na Eucharystię, przystępować do spowiedzi, chodzić na lekcje religii? Czyżby mieli rację ci, którzy twierdzą, że bierzmowanie powoli przeradza się w celebrację oficjalnego pożegnania z Kościołem?

Dr hab. Barbara Kiereś wskazała przyczyny niepokojącego stanu rzeczy, powiedziała o desakralizacji przestrzeni publicznej, o rugowaniu z niej Boga i Jego przykazań, o odbieraniu właściwego znaczenia takim pojęciom, jak wychowanie, wolność czy tolerancja. Skupiła się jednak przede wszystkim na rodzinie. Podkreśliła, że to właśnie jej przypada kluczowa rola w wychowaniu chrześcijańskim. To w rodzinie stwarzane są (lub nie) warunki do duchowego wzrostu dziecka; to w niej powinno ono otrzymać wizję celu życia (zbawienie wieczne), drogi (naśladowanie Chrystusa) oraz środków (praca nad wyrabianiem w sobie cnót, połączona z życiem modlitewnym, uczestnictwem w liturgii i przyjmowaniem sakramentów). – Jeśli rodzice o to nie zadbają, dziecko „przechwyci” ktoś inny – przestrzegła prelegentka.

O obecność sfery sacrum w rodzinie zaapelował też prof. dr hab. Jacek Kurzępa. – Trzeba o to wręcz walczyć, nie czekając na rozwój wypadków. Zło panoszy się wówczas, gdy dobro się wycofuje – podkreślił. Mówca podzielił się wieloma radami, pomocnymi w utrzymaniu więzi z dorastającym dzieckiem. Mądry, świadomy rodzic będzie mu towarzyszył i wspierał w trudnym procesie dojrzewania; będzie rozumiał targające nim emocje, ale nie będzie milczał, widząc, że dziecko błądzi; będzie wysoko stawiał poprzeczkę, przygotowywał do odpowiedzialności, uczył ponoszenia konsekwencji dokonanych wyborów, a nade wszystko stworzy ciepły, bezpieczny dom, tętniący atmosferą szczęścia, radości i życzliwości. Zachęcając dziecko do trwania blisko Chrystusa, sam będzie coraz bardziej zakorzeniał się w tej relacji (podczas sympozjum kilkakrotnie wybrzmiało pytanie o owoce bierzmowania w życiu tych, którzy przyjęli ten sakrament wiele lat temu).

Podczas sympozjum mocno podkreślono kwestię wpływu mediów, zwłaszcza elektronicznych, na kondycję duchową młodego pokolenia. Najmocniej sformułowała to Lidia Dudkiewicz, redaktor naczelna „Niedzieli”. – Jeśli nie wykorzystamy mediów dla ewangelizacji, to media wykorzystają okazję do antyewangelizacji – stwierdziła. Red. Dudkiewicz powiedziała, że bierzmowanie jest początkiem ważnego etapu życia chrześcijańskiego, dojrzałego kroczenia za Chrystusem. – Bierzmowanie nie jest punktem dojścia, ale punktem wyjścia. Od niego zaczyna się droga głębokiej relacji z Chrystusem – dodała.

Ewangelizacja, czynienie uczniów – to najważniejsze racje istnienia i funkcjonowania parafii – taka była główna teza wystąpienia (popartego osobistym świadectwem) Elżbiety Wrotek. Parafia to żywy organizm, to przestrzeń głoszenia Chrystusa przy każdej nadarzającej się okazji, a nie sformalizowana instytucja świadcząca duchowe usługi dla ludności.

Ks. Zbigniew Kucharski skupił się na ukazaniu bierzmowania jako ogromnej szansy duszpasterskiej. Młodzieży nie przyciągnie formalizm. Trzeba jej ukazać oraz pomóc doświadczyć Boga jako Osobę, do której można – i warto – mówić, ale którą jeszcze bardziej warto słuchać. Trzeba zrobić wszystko, aby wiara młodych odchodziła od postawy „muszę, powinienem” na rzecz postawy „chcę”. W programie sympozjum były również dwa panele, w których uczestniczyli: Lech Polakiewicz, Magdalena Korzekwa-Kaliszuk, o. Kazimierz Lubowicki OMI oraz o. Zdzisław Klafka CSsR, Urszula Furtak i Hanna Karp. Podsumowując sympozjum, bp Ignacy Dec sformułował następujący ciąg: „Nie muszę – mogę – powinienem – chcę – decyduję”. A potem pozostaje już tylko ostatni krok – „służę Bogu i ludziom”.