Wiosną tego roku radiowa „Jedynka” wyemitowała reportaż Anny Sekudewicz pt. „Adopcja na wieczność”. Opowiadał o młodej pielęgniarce pracującej w hospicjum dla dzieci, która pokochała dwuipółletnią chorą na raka dziewczynkę. Małą Klaudię pozostawili w hospicjum rodzice, a pielęgniarka postanowiła ją adoptować. „Wiedziałam, że jest bardzo ciężko chora. Psychicznie byłam przygotowana na to, że może odejść. Kilkakrotnie zadawano mi pytanie, czy jestem pewna, czy podtrzymuję tę decyzję, czy chcę” - opowiadała bohaterka reportażu. Dziewczynka mówiła jej często: „Jestem ora, wiesz? Jestem ora”. Wszyscy jednak mieli nadzieję, że jakimś cudem uda jej się wygrać z chorobą. Lekarze dawali duże szanse na wyleczenie, nie było przerzutów. Mama i córka zżyły się tak bardzo, że nie rozstawały się na krok. Wszędzie były razem. Dziewczynka sprawiała wrażenie, że przeczuwa swoje odejście, bała się zostać sama nawet na chwilę. Dziecko zmarło, nie pokonało choroby. Pielęgniarka była mamą przez pięć miesięcy. W reportażu mówiła, że to były najpiękniejsze miesiące w jej życiu.

Ludzie od zawsze zadawali sobie pytanie, co czeka ich po śmierci. Ci, którzy wierzą w Chrystusa, zadają pytanie, co zrobić, aby zostać mieszkańcem Jego królestwa. Nie bez powodu Chrystus łączy dziś rozumienie przykazania miłości z istotą królestwa Bożego. Miłość do Boga i drugiego człowieka jest jedynym sposobem, aby znaleźć drogę do nieba. Gdy uczony w Piśmie rozumnie odpowiada, Jezus mówi tylko jedno zdanie: „NIEDALEKO JESTEŚ OD KRÓLESTWA BOŻEGO” (Mk 12, 34). Miłość to jedyna rzecz mogąca zapewnić wieczność. Nieskończoność potrzebuje bezkresów.