Adaś nie doczekał. Nie doczekał dnia swego złotego jubileuszu kapłaństwa. Zabrakło mu zaledwie trzynaście dni. Nie przeżywał go ze swoimi kolegami tu na ziemi, ale zapewne o wiele bardziej radośnie, bo razem ze swoim Mistrzem, Najwyższym Kapłanem, przeżywał go w niebie. Przecież „wcześnie osiągnąwszy doskonałość, przeżył czasów wiele. Dusza jego spodobała się Bogu, dlatego pośpiesznie wyszedł spośród nieprawości” (Mdr 4, 13-14). Dojrzała już jego dusza, aby pójść w ramiona swego Ojca po wieczną nagrodę.
Przeżył 74 lata i jeden dzień, gdy 4 czerwca br. Pan wezwał go do siebie, bo uznał, że dość się natrudził na ziemi dla Jego chwały i może już odpocząć od swego trudu, różnych braków i niemocy. Na eksporcie 5 czerwca, jeden z jego kolegów kursowych, ks. prał. Teodor Marut, przypomniał w kazaniu sylwetkę zmarłego ks. prał. Adama i jego nagłą śmierć, przez którą nas wszystkich, będących jeszcze w drodze do domu Ojca, ostrzega, że trzeba być zawsze gotowym na spotkanie z Panem, bo nie znamy dnia ani godziny naszego odejścia z tego świata, dnia spotkania z naszym Sędzią. Mszę św. za Zmarłego, koncelebrowało 25 kapłanów pod przewodnictwem dziekana, ks. prał. Kazimierza Kaczora.
Następnego dnia odbył się pogrzeb pod przewodnictwem bp. Adama Szala. Mszę św. pogrzebową koncelebrowało z nim ponad 70 kapłanów. Na początku zacytował fragment wiersza swojego zmarłego już brata poświęcony powołaniu: „Chcesz Panie ludzi do pracy (…)/Nie ma kto głodnych nakarmić/Łez nie ma kto osuszyć/Ludzi bezdomnych przygarnąć/Nie ma kto kajdan kruszyć. (…) Więc poślij mnie Panie do nich/Czuję, że jestem gotowy./Mógłbym Ci Panie pomagać,/Włóż ręce na moją głowę. Weź, Panie, moje krzyże/I użyj mego cierpienia,/Weź, Panie, me siły świeże/Do pracy dla odkupienia”.
Ks. Adam w młodości usłyszał zapewne taki głos Pana i poszedł za nim, do pracy dla odkupienia swoich braci. Urodził się 3 czerwca 1938 r. w Przemyślu. Po ukończeniu Seminarium (1956-62) 17 czerwca 1962 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Franciszka Bardy. Po święceniach pracował jako wikariusz w parafiach: Wola Raniżowska, Grabownica, Sanok, Korczyna, Zaczernie, Węglówka. Następnie podjął pracę w Kurii Biskupiej jako notariusz Kurii i notariusz Sądu Biskupiego (1978-82). W kolejnym roku był proboszczem w Cieplicach, po czym wrócił do Kurii Biskupiej, pełniąc funkcję referenta Kurii ds. środków społecznego przekazu (1983-96), redaktora Kroniki Diecezji Przemyskiej (1991-96) oraz notariusza Kurii (1992-94). Od 30 lipca 1994 r. rozpoczął pracę duszpasterską jako proboszcz i administrator w Pikulicach, gdzie pozostał aż do przejścia na emeryturę, w sierpniu 2001 r. Od tego czasu przebywał jako rezydent w parafii Korczyna, gdzie nadal posługiwał duszpastersko w miarę swoich sił i możliwości.
Przez wiele lat wspierał też KUL, w ramach Towarzystwa Przyjaciół KUL-u. Całe swoje życie przeżył bardzo pracowicie. Stawał się nieustannie tym ewangelicznym ziarnem pszenicznym, które gdy „wpadłszy w ziemię obumrze, przyniesie plon” (por. J 12, 24). Odszedł do Boga i został pogrzebany jako ziarno pszenicy sługa Kościoła ks. prał. Adam Klisko, który zapewne często powtarzał na modlitwie: „Weź, Panie, moje krzyże/ I użyj mego cierpienia,/ (...) Do pracy dla odkupienia”.
Dziękujemy Bogu za jego życie kapłańskie, za jego modlitwy, cierpienia, za wszystko, co uczynił dla chwały Bożej i zbawienia ludzi. Przepraszamy też Boga za jego słabości i grzechy, bo jak każdy człowiek i on był słaby i ułomny i mógł obrazić majestat Stwórcy i Pana.
Modlimy się też o to, aby znalazł miejsce w świętym Domu Ojca. Ufamy, że w chwili śmierci spotkał w Jezusie nie tyle Sędziego, co Przyjaciela, który zapewne przytulił go do Swego Serca. Mamy nadzieję, że godzina śmierci śp. ks. Adama, była godziną łaski Pańskiej, godziną nagrody niebieskiej, bo przez pół wieku siał obficie ziarno Słowa Bożego na niwie Pańskiej, ale jak każdy człowiek i on potrzebuje naszej modlitwy.
Księże Adamie, kursowy kolego, nie danym Ci było razem z nami świętować złoty jubileusz kapłaństwa. Zabrakło Ci trzynastu dni. Jestem jednak przekonany, że byłeś wierny do końca swemu powołaniu. Służyłeś w swoim kapłaństwie Panu Jezusowi i Jego Matce, Kościołowi, Ojcu Świętemu i Biskupowi. „A jeśli kto mi służy - mówi Pan Jezus - uczci go mój Ojciec”.
Nam wypraszaj dobre życie, które by przyniosło w Panu plon obfity.