Ks. Follo podjął kilka ważnych punktów, szczególnie ważnych dla Stolicy Apostolskiej. Po pierwsze zauważył, że aby restaurować, zachować, katalogować i bronić dóbr kultury trzeba przede wszystkim uznać ich tożsamość. Następnym krokiem jest ustalenie filozofii postępowania z elementami dziedzictwa przeszłości, która powinna sprzyjać lepszej ich znajomości oraz właściwemu ich usytuowaniu w nauczaniu religijnym, w celebrowaniu obrzędów przy poszanowaniu miejsc świętych według wskazań poszczególnych religii.

Innym ważnym krokiem jest formacja artystów oraz osób zaangażowanych (np. architektów) w zakresie poznania treści religijnych, liturgicznych i ikonograficznych miejsc świętych, aby sprzyjać współpracy między światem sztuki i religią w celu pełniejszego dowartościowania miejsc związanych z kultem (świątyń, synagog oraz kościołów). Ostatnim ważnym punktem z perspektywy Stolicy Apostolskiej jest organizowanie w sposób instytucjonalny współpracy między liderami świeckimi i religijnymi bez zapominania o właścicielach oraz spadkobiercach. Religijne dobra kultury – podkreślił ks. Follo - nie są nimi poprzez swoje znaczenie kulturowe lub historyczne, ale przede wszystkim z powodu ich znaczenia religijnego, również dla ludzi żyjących dzisiaj.

Ponieważ prawie całe religijne dziedzictwo kulturalne zachowało oraz zachowuje od początku swojego istnienia swoją pierwotną funkcję, to oznacza to, że te miejsca mogą być w jeszcze większym stopniu mostami między różnymi narodami, promując kulturę spotkania w pokoju, dzięki swojemu odniesieniu do transcendencji Boga, która jest źródłem braterstwa. Dlatego Stolica Apostolska wspiera każdą inicjatywę służącą promocji kultury i dóbr, które ona wytwarza, aby życie osobiste i społeczne rozkwitało dobrem, prawdą i pięknem. Chodzi o pomoc w zachowaniu pamięci historycznej, aby przekazywać ją nowym pokoleniom, z tymi elementami, które ukształtowały tożsamość narodów, ludów i niosą w sobie elementy harmonii, piękna oraz prawdy.

Na zakończenie swojego wystąpienia stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy UNESCO wyraził pragnienie, aby miejsca kultu zostały pozostawione wiernym, ale także niewierzącym oraz przyszłym pokoleniom, według zasady, że uznanie wymiaru religijnego jest podstawowym warunkiem ocalenia dziedzictwa kulturowego, które z nim się wiążą.