„Żegnając przyjaciela, nie płacz, ponieważ jego nieobecność ukaże ci to, co najbardziej w nim kochasz” - powiedział kiedyś libański poeta i filozof Khalil Gibran. 29 grudnia 2011 r. nuncjusz papieski abp Celestino Migliore ogłosił nominację papieską bp. Wacława Depo na arcybiskupa metropolitę częstochowskiego.
Otwarty i niezmiernie serdeczny dla wszystkich ks. Arcybiskup ze szczególną sympatią spotykał się w Ośrodku Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem” w Zamościu. W kierowanej przez dr Marię Król placówce był częstym gościem, nie tylko tym oficjalnie zapraszanym. Po prostu, gdy miał wolną chwilę, przychodził, rozmawiał z małymi pacjentami, pocieszał rodziców, znajdował słowo wsparcia dla pracowników. „Pomodliliśmy się razem, porozmawialiśmy - był czas i na poważną rozmowę i na zabawę. Ks. Biskup zawsze miał chwilę dla każdego, kto potrzebował pociechy duchowej. Przystępności, serdeczności i otwartości mogliby się od niego uczyć inni - w tym też duchowni” - mówią pracownicy Ośrodka. „Będzie nam Go bardzo brakowało, bo był dla nas drogim przyjacielem. Wiemy, że wyjazd do Częstochowy to dla niego awans, ale żal pozostanie i trudno będzie zapełnić puste miejsce, które po sobie pozostawi. Zawsze możemy pojechać do Częstochowy. Mamy nadzieję, że będzie nas pamiętał”. Pani Lucyna, której miesięcznego wnuczka bp Depo pobłogosławił podczas jednej z wizyt w filii Ośrodka w Bondyrzu zawsze będzie go wspominać jako dobrego człowieka, nieprzeciętnie inteligentnego, a jednocześnie pełnego ciepła, całkowicie pozbawionego wyniosłości i dystansu, które czasem cechują osoby na tak wysokich stanowiskach.
Podobne odczucia mają kombatanci, których odchodzący Pasterz diecezji darzył wielkim szacunkiem. Panowie Michał i Tadeusz - członkowie Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej - mówią, że rzadko ktokolwiek traktował ich z taką powagą i tak bardzo angażował się w ich sprawy. „Nowe pokolenia traktują nasze wspomnienia, obchody rocznicowe czy spotkania - coraz częściej z przymróżeniem oka. Po co ciągle wracać do czasów, które tak dawno minęły? Bp Depo, obecny na większości kombatanckich uroczystości, często przypominał, że właśnie pamięć jest najważniejsza. Narody, które tracą pamięć o swojej historii - tracą też swoją tożsamość. Nazywał nas często żywą historią, której sam okazywał wielką miłość i uczył tego innych”. Jedną z pierwszych uroczystosci, której bp Wacław był honorowym gościem po objęciu diecezji zamojsko-lubaczowskiej były obchody 25. rocznicy stanu wojennego w grudniu 2006 r. Biskup przewodniczył Mszy św. w kościele św. Mikołaja w Zamościu, a następnie wziął udział w spotkaniu opłatkowym w klasztorze redemptorystów. Podczas tego spotkania ujął wszystkich stwierdzeniem, że wprawdzie postanowił sobie, że w Adwencie nie będzie uczestniczył w spotkaniach opłatkowych, ale szacunek dla ludzi, którzy dla wolności Polski poświęcili tak wiele, spawił, że zrobił wyjątek. Dla każdego w tym dniu Biskup miał serdeczne życzenia, dobre słowo i piękny obrazek z Matką Najświętszą „Zimową”, który do dzisiaj uczestnicy spotkania przechowują jak cenną relikwię.
Pasterz diecezji utrzymywał serdeczne kontakty zarówno z duchownymi, jak i z przedstawicielami instytucji państwowych, samorządowych, artystycznych, społecznych oraz naukowych. W miarę możliwości chętnie uczestniczył we wszystkich przedsięwzięciach kulturalnych, koncertach, pokazach artystycznych oraz innych imprezach. Jesienią ub.r., podczas Kongesu Misyjnego Dzieci i Młodzieży, bp Depo ujął uczestników zaangażowaniem we wspólną zabawę. Przybył na zamojski rynek, żeby być, pozdrowić wszystkich, zachęcić do uczestnictwa, do zabawy.
Bp Wacław wiele razy dawał dowód swojej niezwykłej pamięci. Ludzi, których raz spotkał - zapamiętywał, a przecież tych, z którymi się spotykał, były tysiące. Redaktorzy i współpracownicy „Niedzieli Zamojsko-Lubaczowskiej” mieli możliwość doświadczyć takiej właśnie serdeczności podczas spotkania z Pasterzem diecezji. Ks. Tomasz Bomba przedstawiał kolejno każdego Biskupowi, a ten przez chwilę odszukiwał w pamięci tekst, kojarzył z osobą i po chwili już wiedział, kto jest kim, o czym i jak pisze. Dla każdego też znalazł słowo pochwały, życzył weny twórczej i zapału do pracy.
Z rozmów o ks. Biskupie utkwiła mi w pamięci wypowiedź jednej z pań, która bp. Wacława znała jedynie z uroczystości, i nigdy osobiście z nim nie rozmawiała. Ujął ją jednak swoim szczerym uśmiechem, sposobem wyrażania się i traktowania ludzi. „To jest po prostu dobry człowiek” - powiedziała…