Od najwyższej strony przylądka Tindari na Sycylii, prawdopodobnie na miejscu starożytnego akropolu, wznosi się sanktuarium „Madonna di Tindari”, gdzie przechowywana jest czczona przez ludność „Madonna Nera” - drewniana statua bizantyjska, o której tradycja mówi, iż trafiła tu z krajów wschodnich.

Tindari

Miasto zostało założone w 396 r. p.n.e. przez Dionizjusza I Starszego i było jedną z ostatnich kolonii greckich na Sycylii. Położone jest na równinie, na wierzchołku przylądka Tindari, w otoczeniu rzadkiej piękności pejzażu morskiego.
Greckie Tindari było bogate i rozbudowało się na skalę monumentalną, zwłaszcza za czasów rzymskich. Powstało na planie bardzo regularnym, poprzecinane szerokimi ulicami pod kątem prostym z siecią dróg drugorzędnych, tworzących zespoły domów mieszkalnych z przyległymi do nich składami, szopami i warsztatami (tzw. insuale). Jednak w I wieku naszej ery - jak czytamy u Pliniusza - część miasta pogrążyła się w morzu na skutek obsunięcia się części przylądka. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa, a później za czasów bizantyjskich miasto było stolicą diecezji, co trwało do czasów podbojów arabskich, kiedy to uległo całkowitemu zniszczeniu w 836 r.
Miasto - wierny sojusznik Rzymu przeciwko Kartaginie w okresie wojen punickich - cieszyło się szczególnymi przywilejami za czasów cesarstwa, co potwierdzają zarówno źródła historyczne, jak i badania archeologiczne.

„Madonna Nera”

W ostrym sycylijskim słońcu błyszczy złocisty dach kopuły budowli dość pokaźnych rozmiarów. Jest to sanktuarium Madonna di Tindari, gdzie znajduje się czczona przez wiernych „Madonna Nera” - cedrowa figura bizantyjska.
Legenda głosi, że sanktuarium powstało tutaj, ponieważ łodzie wiozące skarby bizantyjskie, a w nich ikony, jak również figurę „Madonna Nera”, utknęły w piaszczysto-żwirowych lagunach znajdujących się w pobliżu przylądka Tindari. Wydarzyło się to na przełomie VIII i IX wieku. I tak, na wzgórzu o wysokości ok. 260 m n.p.m zbudowano świątynię. Statuę Czarnej Madonny wyrzeźbioną w cedrze libańskim, prawdopodobnie w Bizancjum, choć mówi się, że mogła pochodzić z Syrii, zdobi napis z Pieśni nad Pieśniami „Nigra sum, sed formosa” - „Jestem czarna, ale piękna”. Cudami słynąca statua Czarnej Madonny czczona jest przede wszystkim w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, 8 września.
Rzeźba przedstawia Bogarodzicę w powłóczystej szacie, siedzącą na bardzo wysokim tronie w pozycji frontalnej. Matka Boża trzyma przed sobą na kolanach Dziecię Jezus, które prawą ręką błogosławi i jednocześnie układem palców wskazuje na dwie natury - boską i ludzką.
Obecne sanktuarium zbudowano w 1549 r. na miejscu dawnego, zaraz po zniszczeniach i grabieżach dokonanych przez Ariadena Barbarossę - pirata północnoafrykańskiego. Następnie poszerzono, dobudowując do niego w 1979 r. kolejne części.
Wnętrze bazyliki jest bogato zdobione. W samym centrum prezbiterium, pod złoconą kopułą znajduje się czczona przez wiernych, nie tylko Sycylii, bizantyjska Madonna. Wokół na ścianach umieszczono piętnaście mozaik, każda z nich przedstawia jedną dziesiątkę Różańca św. - trzy jego tajemnice: radosną, bolesną i chwalebną. W oknach natomiast znajdują się bogate witraże przedstawiające świętych Kościoła. Za ołtarzem można podziwiać obrazy ukazujące historię sanktuarium od czasu przybycia tu czczonej Czarnej Madonny, a z placu przed bazyliką rozciągają się wspaniałe widoki...