Okazją do tej opowieści jest jubileusz 50-lecia kapłaństwa, jaki w tym roku obchodzi ks. prał. Stanisław Siwiec.Od kiedy pamiętam nie było takiej uroczystości w kościele św. Piotra i Pawła, żeby podziękowania (długie podziękowania) nie były częścią Eucharystii, która przecież od dziękczynienia wzięła swoją nazwę. Ksiądz Prałat zawsze wiele uwagi poświęcał dziękowaniu każdemu człowiekowi zaangażowanemu w pracę przy Kościele.
Dzięki staraniom burmistrza Strzegomia, Lecha Markiewicza i jego współpracowników mogliśmy w podniosły sposób powiedzieć nasze „dziękuję” człowiekowi, który całe życie dziękował...

Odsłona I

Obchody jubileuszu trwały 2 dni. W piątek, 6 października, odbyła się okolicznościowa sesja Rady Miasta Strzegomia. Wśród zgromadzonych gości oprócz rajców miejskich, obecni byli przedstawiciele świdnickiej kurii biskupiej oraz grupa przyjaciół i rodzina Jubilata.
Ks. kan. Józef Wróbel zaznajomił zebranych z curriculum vitae ks. Stanisława z Dąbrowy Tarnowskiej. Podkreślił ogromny szacunek dla rodziców - Ewy i Tomasza - którzy ciesząc się jedenaściorgiem potomstwa, potrafili tyle sił i serca włożyć w staranne wychowanie swoich dzieci. Przypomniał o drodze powołania kapłańskiego z ziemi tarnowskiej do Wrocławia i o trudnych czasach, w jakich od 27 maja 1956 r. przyszło pracować młodemu księdzu. „Przedziwne zrządzenia Boże sprawiły, że mimo skierowania na studia rzymskie ks. Siwiec nie dostał paszportu i musiał zostać w kraju… Kto wie gdzie dzisiaj świętowałby swój jubileusz” - mówił wzruszony prelegent.
Następnie kierownik Delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu B. Obelinda opowiedziała o zasługach Księdza Prałata w odrestaurowywaniu strzegomskich kościołów i kaplic. Wiele uwagi, co oczywiste, poświęciła perle rycerskiego gotyku - kościołowi parafialnemu św. Apostołów Piotra i Pawła. Należy on do najlepiej odnowionych zabytków na Dolnym Śląsku. Przypomniała także o remontach dokonanych w kościołach św. Barbary, św. Jadwigi i św. Antoniego.
Czas spędzony w Strzegomiu podsumowała Grażyna Kuczek, opowiadając o żywym Kościele, budowanym w naszych sercach przez liczne inicjatywy Księdza Prałata. Przypomniała też wizytę w Strzegomiu abp. Tamburrino, który w imieniu Jana Pawła II nadał strzegomskiej świątyni godność bazyliki mniejszej. Powiedział on wtedy, że bryła kościoła góruje nad miastem i okolicą jak latarnia morska wskazująca drogę do bezpiecznego portu. Nawiązując do tego wydarzenia pani Maria Kwiatkowska, Skarbnik Rady Miasta, wręczyła Kustoszowi bazyliki lampę, aby nadal jako latarnik pokazywał drogę do Bożego Światła zbłąkanym wędrowcom.
Na zakończenie pierwszego dnia wszystkich gości zaproszono do Strzegomskiego Centrum Kultury, gdzie przedszkolaki i uczniowie przygotowali program słowno-muzyczny składający się z pieśni kościelnych, patriotycznych oraz wierszy. Przedstawiciele najmłodszego pokolenia strzegomian wręczyli wzruszonemu Jubilatowi kwiaty i złożyli życzenia. Wychodząc, można było obejrzeć wystawę zdjęć Księdza Prałata.

Odsłona II

W drugim dniu, we wspomnienie Matki Bożej Różańcowej, uroczystości przeniesiono w miejsce szczególne - do świątyni, która cały rycerski, średniowieczny urok odzyskała dzięki swojemu długoletniemu Kustoszowi. Tu, o godz. 17.00, rozpoczęła się Msza św. pod przewodnictwem Jubilata, koncelebrowana przez 40 kapłanów z udziałem biskupa świdnickiego Ignacego Deca. Zapatrzony w pięknie odrestaurowany i ozłocony ołtarz Ksiądz Biskup w homilii dziękował Jubilatowi za lata poświęcone służbie Ewangelii. Podkreślał także szacunek, jakim zawsze go darzył i podziw, z jakim obserwował wszystkie prace, których się podejmował - chociażby wyminę hektarowego dachu na bazylice. Przypomniał, że za kadencji gospodarza parafii w krąg kapłanów wstąpiło 25 księży. Na służbę Bogu zdecydowało się kilka sióstr zakonnych. Nawiązując do poetyckiego zaproszenia, Pasterz diecezji powiedział: „Patrząc na dokonania Księdza Prałata, pozwolę sobie powiedzieć, że zgromadziliśmy się tutaj, aby uczcić tajemnicę nie żółtego, ale pozłoconego liścia”.
Na zakończenie Ksiądz Prałat wyjaśnił tajemnicę swojej poetyckiej metafory: „Kiedy obserwowałem jesienne drzewa zawsze zastanawiałem się, gdzie poleci spadający liść, jaki będzie jego los. Cieszę się, że moje drzewo zapuściło korzenie tutaj, w Strzegomiu. Raduję się z jeszcze jednego powodu: że zawsze byłem z ludźmi… z tą parafią związały mnie nie tylko zadania i różne wyzwania, ale przede wszystkim ludzie, których wiara przyprowadziła do Boga i do Kościoła. Za to Bogu dziękuję…”.