Ach, ubogi żłobie, cóż ja widzę w tobie?

W tym szczególnym czasie powracamy do prostoty betlejemskiej szopki, witając Zbawiciela, który opuścił śliczne niebo i obrał barłogi. Chcemy zobaczyć Wszechmocnego, którego zdziwieni pytamy: „Czyżeś nie mógł sobie w największej ozdobie / obrać pałacu drogiego, nie w tym leżeć żłobie?”. Śpiewając drogie sercu kolędy, niejeden raz przyjdzie nam zatrzymać się nad losem Dziecięcia, które, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystało ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołociło samego siebie, przyjąwszy postać sługi (Flp 2, 6-7).
To miało w życiu Jezusa i Jego rodziny swoje konsekwencje: narodził się ubogi; zmuszony był opuścić wraz z rodziną swą ojczyznę, aby uciec przed okrucieństwem Heroda; żył jak ktoś, kto nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć (Mt 8, 20).
W Jezusie Bóg wkroczył w dzieje świata i człowieka. Bóg przyszedł do człowieka jako Bóg dla ubogich, uciśnionych, pokrzywdzonych i chorych. To przede wszystkim tym ludziom Jezus chce obwieszczać czas łaski od Pana; wlać w ich serca nadzieję, mówiąc: „Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. […] Cieszcie się i radujcie, bo wielka jest wasza nagroda w niebie” (zob. Łk 6, 20-23).
Bóg jest prawdziwym Emmanuelem - Bóg jest blisko ubogich, głodnych, płaczących, chorych, wyszydzanych i prześladowanych. Każde słowo i każdy czyn Jezusa potwierdzają, że On przyszedł właśnie do nich, że Bóg stanął po ich stronie!

Ach, ubogi żłobie, cóż ja widzę w tobie?

Chrystus wchodzi w wielorakie ubóstwo - materialne, moralne i duchowe. Symbolem tego jest siano, które tradycyjnie kładzie się pod obrus na wigilijnym stole. Pozostawione wolne miejsce jest miejscem dla każdego potrzebującego - więc i dla Niego, bo „wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).
Jakże inny byłby świat wokół nas, gdybyśmy pielęgnowali te wszystkie piękne myśli, dobre pragnienia i szlachetne ideały, które rodzą się w nas w każde Boże Narodzenie. Czy da się coś zrobić, aby dobro, którym jesteśmy wypełnieni w tych świątecznych dniach, nie skończyło się na tradycyjnym pokłonie przy żłóbku, ale żeby było czynione cały rok, zawsze? Jak zatrzymać w sobie ten szczególny poryw serca?
Bardziej niż kiedykolwiek potrzeba dzisiaj tych, którzy dla świata będą wymownym znakiem, że Bóg jest Emmanuelem - Bogiem z nami. Gdy patrzymy na ubogie szopki w naszych świątyniach i domach, zobaczmy tam również tych, z którymi Bóg-Człowiek się solidaryzuje: bezdomnych i zgłodniałych, ludzi zdeptanych przez życie, dzieci, których nigdy nikt nie kochał naprawdę… Usłyszmy płynący z szopki głos, który chciałby nas poderwać do działania, wezwać do czynienia dobra na rzecz innych. Może wtedy po prostu zrozumiemy Ewangelię, która nie pozwala trwać spokojnie wierzącym w Narodzonego w Betlejem, dopóki nie stanie się żywą miłością - konkretnym czynem dla bliźniego.
Czy można być człowiekiem wierzącym, żyć Słowem Bożym, a jednocześnie nie dostrzegać obok siebie ludzi potrzebujących? Przychodzimy do kościoła, chcemy żyć Ewangelią, a tak często nie chcemy usłyszeć krzyku potrzebujących. Kościół nie będzie wierny misji Jezusa, jeśli nie stanie po stronie ubogich. Musimy także pamiętać, że kiedy Chrystus przyjdzie powtórnie, aby sądzić żywych i umarłych, sądzić nas będzie z miłości, jaką okazywaliśmy braciom. Oby wówczas wielu odkryło, że czyniąc miłosierdzie bliźnim, spotkali Chrystusa i Jemu samemu służyli. Bo miłość to spotkanie z Chrystusem, który jest obecny w człowieku ubogim.

Ach, ubogi żłobie, cóż ja widzę w tobie?

Przywracajmy nadzieję ubogim - pod takim hasłem chcemy przeżywać nowy rok liturgiczny. Patrząc więc na betlejemską szopkę, pomódlmy się o wielkoduszność, aby nie zabrakło pośród nas ludzi wrażliwego spojrzenia i delikatnego serca. Pomódlmy się, abyśmy odkryli w sobie wezwanie do bezgranicznego umiłowania Chrystusa i Chrystusa w człowieku.
Dla ubogich, chorych, samotnych, bezrobotnych, utrudzonych pomódlmy się o takie spojrzenie na Ubogiego leżącego w żłóbku, które będzie im pomocą w odrodzeniu nadziei. Bo „człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa” (Jan Paweł II, Redemptor hominis, 10).
Każdy z nas może przydać się Bogu, żeby miłość mogła znów się narodzić.