Wyjaśnijmy najpierw, że stan dziewictwa konsekrowanego, oprócz życia zakonnego, życia pustelniczego, instytutów świeckich czy stowarzyszeń życia apostolskiego, jest odrębną formą życia konsekrowanego, uznawaną również przez prawo kanoniczne. Jest to stan życia obejmujący kobiety żyjące nie tylko w zgromadzeniu zakonnym, ale także w świecie, które poświęcają się modlitwie, pokucie, służbie braciom i pracy apostolskiej, stosownie do okoliczności życia i odpowiednich charyzmatów ofiarowanych każdej z nich. Przypomniał o nim Sobór Watykański II, odwołując się do starej tradycji Kościoła pierwszych wieków chrześcijaństwa. Wówczas to, jak wykazują dokumenty historyczne, w gminach chrześcijańskich spotykamy niewiasty - dziewice, które prowadziły głębsze życie duchowe poświęcone modlitwie, ascezie i dobrym uczynkom. Dziewice zamieszkiwały razem lub osobno i pozostawały pod duchowym kierownictwem biskupów. Z czasem liczba dziewic poświęconych Bogu wzrastała i stało się to okazją do tworzenia wspólnot mieszkających w klasztorach. W wyniku przeobrażeń form życia duchowego w Kościele, starożytna konsekracja dziewic została przejęta w okresie średniowiecza przez monastery żeńskie. W ten sposób konsekracja ze swego stanu świeckiego przekształciła się w obrzęd monastyczny. Dopiero Sobór Watykański II zalecił odnowienie obrzędu konsekracji dziewic.
O istocie konsekracji dziewic mówi wprowadzenie do obrzędu: „Dziewica staje się osobą poświęconą, wielkim znakiem miłości Kościoła do Chrystusa i eschatologicznym obrazem tej niebieskiej Oblubienicy i przyszłego życia”. Mocą konsekracji dziewica zostaje nierozerwalnie połączona z Chrystusem węzłem oblubieńczym. Zmienia swój status, przestaje być tym, kim była dotychczas, staje się osobą poświęconą i własnością zarezerwowaną samemu Bogu.
Główne obowiązki dziewic - o których mówi Wprowadzenie ogólne do obrzędu konsekracji dziewic - to: uroczyście złożony ślub czystości, aby bardziej kochać Chrystusa i lepiej służyć bliźnim; ponadto „dziewice chrześcijańskie zgodnie ze swym stanem i otrzymanymi charyzmatami powinny się oddawać pokucie, dziełom miłosierdzia, apostolstwu i gorliwej modlitwie. Dziewicom zaleca się usilnie, aby dla lepszego spełnienia obowiązku modlitwy odmawiały codziennie Liturgię Godzin, zwłaszcza Jutrznię i Nieszpory. W ten sposób, łącząc swój głos z głosem Chrystusa, najwyższego Kapłana, oraz Kościoła świętego, będą nieustannie wielbić Ojca Niebieskiego i wypraszać zbawienie świata”.
Sam obrzęd składa się z kilku elementów. Należą do nich m.in.: wezwanie dziewic, pytania, które biskup zadaje dziewicom, aby stwierdzić, czy chcą trwać w czystości i przyjąć konsekrację, litania błagalna, w której kierujemy nasze modlitwy do Boga Ojca i prosimy Najświętszą Maryję Pannę i wszystkich Świętych o wstawiennictwo, odnowienie postanowienia czystości (lub złożenie profesji zakonnej, przekazanie znaków konsekracji, które są symbolami wewnętrznego poświęcenia (np. pierścionek, wianek).
Te właśnie elementy towarzyszyły przeżywanej uroczystości w Krzeszowie przez Siostry Benedyktynki, które noszą imiona zakonne: s. Barbara, s. Benedykta Anna i s. Hildegarda. Było to też przeżycie dla ich rodzin i przyjaciół, którzy towarzyszyli im w tej szczególnej chwili obecnością i modlitwą.
Biskup Senior w homilii nawiązał do przeżywanych tego dnia uroczystości. Przypomniał o rocznicy konsekracji świątyni, mówiąc przy tym o wielkim znaczeniu każdej żywej świątyni, żywego Kościoła, który tworzymy w łączności z naszym Zbawicielem Jezusem Chrystusem. Wyrażając zaś radość z decyzji kolejnych Sióstr, aby jeszcze szczególniej powierzyć się Bogu i ludziom, podkreślił znaczenie każdego powołania zakonnego i zachęcał wszystkich do dalszej modlitwy, o nowe powołania szczególnie do tej wspólnoty, które ma swoją siedzibę - do Opactwa Sióstr Benedyktynek pw. Wszystkich Świętych ze Lwowa.
Po Mszy św. była też okazja do złożenia życzeń Siostrom i spotkań z rodzinami i przyjaciółmi.