Dniem wyjazdu był pierwszy dzień Bożego Narodzenia. Msza św., pożegnanie z rodzinami, plecaki do bagażników i w drogę. - Był to mój pierwszy udział w spotkaniu Taizé - mówi Anna Gaweł, uczennica LO im. H. Sienkiewicza w Częstochowie. - Tak do końca nie zdawałam sobie sprawy z trudu tej podróży i przebiegu Spotkania. Było to zupełnie nowe doświadczenie, które wiele mi dało. Dla Michała Nocunia, studenta Politechniki Częstochowskiej, był to już trzeci udział w Spotkaniu. - Prawdę mówiąc nie lubię długich podróży autokarem - mówi - ale dla przeżycia takich spotkań warto się poświęcić. Uczestniczyłem w spotkaniach Taizé w Paryżu i Hamburgu, ale spotkanie w Lizbonie przeżyłem najbardziej, uważam też, że było najlepiej zorganizowane. Ks. Sebastian Goździejewski z parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Mstowie, który był opiekunem grupy, zatroszczył się, by warunki podróży były jak najlepsze. - Zdawaliśmy sobie sprawę, że będziemy mieli ogromną odległość do pokonania, dlatego jesteśmy niezmiernie wdzięczni polskiemu kapłanowi we Francji - ks. Andrzejowi Perydze - który zorganizował dla nas nocleg w parafii, a następnie przyłączył się do naszej grupy i przez cały czas podróży i Spotkania okazywał ogromną pomoc.
Podróż była czasem rekolekcji w drodze. Przygotowania do wyjazdu do Lizbony grupa z Duszpasterstwa Młodych w Mstowie, które prowadzi ks. Sebastian Goździejewski rozpoczęła jeszcze w październiku, było więc wystarczająco dużo czasu na zaplanowanie ponad 100 godzin spędzonych w autokarze. Wypełniono je modlitwą, śpiewem i rozważaniami, rozmowami o sanktuariach w Lourdes i Fatimie, które nawiedzono w drodze powrotnej. Długa podróż była również czasem niespodzianek. Przemykały za oknami krajobrazy Masywu Centralnego, Pirenejów, wybrzeża atlantyckiego. Kaprysy pogody sprawiły w okolicach Burgos drzewka pomarańczowe pokryte były śniegiem. Awaria sprzęgła wydłużyła podróż o 5 godzin. Mimo to autokar dojechał do Lizbony na czas, a pielgrzymi trafili do oczekujących ich rodzin.
- To było doświadczenie niezwykłej gościnności - mówi ks. Goździejewski. - W historii spotkań Taizé dwukrotnie zdarzyło się, że nie było grup nocujących w salach gimnastycznych, bo wszyscy uczestnicy zostali przyjęci przez rodziny. Pierwszy raz było to w Warszawie, drugi w Lizbonie.
W Lizbonie powstała nowa wersja znanego przysłowia, która mówi, że Polak i Portugalczyk to dwa bratanki. Obserwacje o licznych podobieństwach między naszymi, tak odległymi narodami, potwierdza Anna, która wspomina: - Mieszkałam w dzielnicy Rio de Moro. W rodzinie, która mnie gościła zauważyłam otwartość i niezwykłą łatwość nawiązywania kontaktów. Przyjęto w sumie 6 uczestników Spotkania: 2 Polki, 3 Szwajcarów i Niemkę. Nasza gospodyni starała się także, abyśmy poznali jak najszersze grono jej znajomych. Toteż do wspólnych, wspaniałych zresztą, posiłków zasiadało po kilkanaście osób.
Regułą Pielgrzymek Zaufania jest, że do południa uczestnicy spotykają się na modlitwie i konferencjach w parafiach, natomiast po południu odbywają się spotkania modlitewne z udziałem braci z Taizé. - Wielkim przeżyciem było spotkanie z udziałem brata Rogera, założyciela Wspólnoty - wspomina Michał. W pierwszym dniu spotkania, wieczorem poprowadził on rozważania w naszej hali na terenie FIL-EXPO. Hala ta była miejscem modlitwy Polaków, Słoweńców, Holendrów, Rosjan, Węgrów, Hiszpanów, i oczywiście Portugalczyków. Oceniając Spotkania Taizé już z pewnej perspektywy czasowej uważam, że udział w nich wiele wnosi w życie młodych ludzi: pozwala lepiej zrozumieć innych, otworzyć się na nich, zastanowić się na życiem, przemyśleć swoją chrześcijańska postawę.
Bardzo pozytywnie ocenia spotkanie oraz udział w nim młodych ludzi z archidiecezji częstochowskiej ks. Sebastian Goździejewski: „Główną ideą tych spotkań jest bycie z drugim młodym człowiekiem i poznanie jego kultury, religii, języka i obyczajów. Ten dar spotkania rodzi radość i pokój. Bracia z Taizé pragną szerzyć ideę jedności Kościoła, dlatego na Europejskie Spotkania Młodych przyjeżdżają katolicy, protestanci, anglikanie, grekokatolicy, prawosławni. Uważam, że młodzi ludzie z naszej grupy zrozumieli ideę tej pielgrzymki, otworzyli się na innych. Rozstawaliśmy się dziękując sobie za tę wspaniałą podróż, za utworzenie wspólnoty, która mogła ubogacić siebie nawzajem i tych, których spotkaliśmy na swojej drodze.