Na Elefantynę dopłynęliśmy z Asuanu felukami (egipskie łodzie). Ta wyspa na Nilu była w czasach antycznych ośrodkiem handlu kością słoniową. Pewnie stąd wywodzi się jej nazwa, gdyż elephant znaczy słoń. Jedną z ciekawostek wyspy jest nilometr, służący do pomiaru poziomu wody w Nilu i przewidywania dobrych lub złych zbiorów. Ale celem naszym jest dotarcie do nubijskiej wioski.
Nubia to historyczna kraina w południowym Egipcie i północnym Sudanie (między Asuanem a Chartumem). Nubijczycy to czarnoskóry lud afrykański. Na Elefantynie mieszka ich ok. 600. Zwiedzając ich wioskę, uwagę naszą zwróciły duże kontrasty między mieszkańcami. Najbiedniejsi żyją w slamsach, które w niczym nie przypominają domów. Równie trudno byłoby domyślić się, że plac będący wysypiskiem śmieci to rynek wioski. Niewielka odległość dzieli nędzę i bogactwo - są tu też domy z antenami satelitarnymi... Pozwolono nam zajrzeć do kilku zabudowań. Wnętrze „domu pod krokodylem” przypominało muzeum etnograficzne i tylko stojący telewizor potwierdził, że jest to mieszkanie. Mieliśmy okazję odwiedzić dom burmistrza wioski i porozmawiać z jego matką - szamanką Mamą Dorą. Była to jedyna kobieta, którą udało mi się sfotografować. Generalnie Nubijki nie pozwalają robić sobie zdjęć oraz unikają turystów, może dlatego, że nie wolno im rozmawiać z obcymi mężczyznami. Dorosłe mieszkanki wioski ubierają się na czarno, a jedyne widoczne części ich ciała to twarz i ręce.
Ku naszemu zdziwieniu szkoła w wiosce prezentowała się całkiem nieźle. Nubijczycy tu żyjący są ludźmi dość dobrze wykształconymi. Na jednej z tablic z konturami bogatych państw Azji widniał napis: „Bierzmy przykład z tygrysów azjatyckich!”. Zwiedzając pracownię robótek ręcznych i oglądając wyeksponowane prace, mogliśmy się przekonać, że są to ludzie uzdolnieni artystycznie.
Nubijczycy są wyznawcami islamu. W ich wiosce znajduje się meczet w stylu sudańskim. Wkrótce znalazły wyjaśnienie i religijne uzasadnienie intrygujące guzy na czołach niektórych tutejszych mężczyzn. Nasz przewodnik z podobną „ozdobą” powiedział, że modląc się - zgodnie z nakazem swojej religii - pięć razy dziennie żarliwie biją pokłony, od których w krótkim czasie robią im się ślady na czołach.
Inną obowiązującą ich zasadą jest hadżdż - pielgrzymka do Mekki, nakazana tym muzułmanom, których na to stać. Jak wielkim powodem do dumy jest odbycie takiej podróży, przekonaliśmy się przed jednym z domów. Właściciel umieścił na zewnętrznych jego ścianach rysunki przedstawiające najważniejsze sceny z pielgrzymki. Jest i sam bohater wyprawy - elegancki pan w garniturze i krawacie, modły wznoszone przez niego do Allaha, kamień Kaaba w świątyni w Mekce, samolot, którym Nubijczyk odbył podróż do Arabii Saudyjskiej. Z pewnością po tym wydarzeniu wzrósł jego prestiż w wiosce.
Do przystani odprowadza nas tłum dzieci, które są pewne, że za tę przysługę otrzymają jakieś prezenty. Okazują nam wiele sympatii, by chwilę później, „nieodpowiednio” nagrodzone, odejść z niezadowoleniem.