31. Niedziela zwykła, rok „C”, Mdr 11, 22-12, 2; 2 Tes 1, 11-2, 2; Łk 19,1-10.

„Cudowne uzdrowienie ślepego przez Chrystusa Pana, przy wejściu do miasta Jerycho, poruszyło do żywego wszystkich mieszkańców, a także Zacheusza, przedniejszego pośród celników, człowieka bogatego, ale u Żydów wzgardzonego. Chciał on widzieć Pana Jezusa, nie tyle z ciekawości, ile z gorącego porywu serca, na które już łaska Boża działała; a że był małego wzrostu i nie mógł docisnąć się do Pana, pobiegł naprzód tą samą drogą i wstąpił na wierzch sykomory. Miej i ty podobne święte pragnienia, to jest, staraj się coraz doskonalej poznać Pana Jezusa, aby Go coraz goręcej miłować; stąd wstępuj codziennie na wysokie drzewo rozmyślania i czytania ksiąg duchownych. Codziennie też przed Komunią św. rozbudzaj pragnienie przyjęcia Pana Jezusa w domku serca twego. (...) Pragnienie Zacheusza Pan Jezus obficie wynagrodził, bo gdy przyszedł na ono miejsce, gdzie rosła sykomora, spojrzał w górę i rzekł: «Zacheuszu zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu» (Łk 19, 5). Jakaż to radość dla celnika, iż miał nie tylko ujrzeć, ale w domu swoim przyjąć Chrystusa, w którym już okiem wiary widział obiecanego Mesjasza i Syna Bożego w ludzkim ciele. Dlatego też zstąpiwszy prędko z drzewa, upadł zapewne do nóg Pana Jezusa i zaprosił Go do domu swego, gdzie z całą rodziną swoją jak najpokorniej i jak najserdeczniej przyjął Boskiego Gościa.
Ty szczęśliwszy jesteś od tego Zacheusza, bo nie raz, ale bardzo często mówi Pan do ciebie: «Potrzeba mi mieszkać w sercu twoim». Dlatego też zstępuj na chwilę z drzewa zwykłych zajęć, oczyszczaj aktem doskonałego żalu domek serca z prochu i pajęczyny drobnych przewinień czy niedoskonałości i zdobywaj się na najgorętsze przyjęcie Pana (...)
Zacheusz, tknięty łaską Bożą, nie tylko z wiarą i miłością przyjął Chrystusa Pana, ale postanowił dać jawny dowód nawrócenia, mówiąc: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie». Jakże gorącą była wdzięczność Zacheusza dla Pana i jakże wielkodusznym jego postanowienie wyrzeczenia się tego, co z pewnością było mu drogim; podczas gdy ów zacny i pobożny niby młodzieniec, któremu Pan rzekł: «Jeżeli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj co masz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie» (Mt 19,21), odszedł smutny, «albowiem miał majętności wiele», z którymi nie chciał się rozstać.
I ty wdzięczność swoją za to, że Pan tak często nawiedza ciebie, (...) okazuj miłosierdziem dla nieszczęśliwych dzieci Bożych i zupełnym oddaniem się Bogu, aby i o tobie mógł Pan powiedzieć: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu», to jest, odwiedziłem domek serca twego z radością, bo znalazłem w nim prawdziwy żal za dawne grzechy i serdeczną ku mnie miłość; za to też zostawiam w nim skarby mojej łaski. (...)
Celnika nawróconego nazwał Pan prawdziwym synem Abrahamowym i dodał na zawstydzenie żydów, a na pociechę wierzących: «Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawiać to, co zginęło» (Łk 19, 10). Ciesz się i ty z tego, bo i ciebie chce Pan zbawić, i mów do Niego często: «Twoim jestem zbaw mnie, o Panie; a zarazem szukaj z Panem tych, co chcą zginąć w przepaści błędów czy grzechów. Czy troszczysz się o zbawienie własne i czy pragniesz zbawienia dusz innych?»”.
(św. Józef Sebastian Pelczar, Rozmyślania o życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa, Kraków 1918, s. 484-486)