Parafia ta w obecnym roku obchodzi jubileusz 75-lecia swojego istnienia. W cykl obchodów tej rocznicy wpisana została uroczystość poświęcenia tablicy pamiątkowej dedykowanej jednemu z najdłużej duszpasterzujących w niej kapłanów. Inicjatorami umieszczenia tej tablicy byli księża, pochodzący z tej parafii, którzy w latach pracy duszpasterskiej w niej ks. Piotra Beściaka otrzymali święcenia kapłańskie. Do grona tego należą: bp Ireneusz Pękalski, ks. Krzysztof Owczarek, ks. Grzegorz Gogol i ks. Ireneusz Sikora.
Uroczystość poświęcenia tablicy odbyła się w niedzielę 1 lutego 2004 r. podczas Mszy św. o godz. 12.00. Przewodniczył jej bp Ireneusz Pękalski, który w asyście księży pochodzących z tej parafii i licznie zgromadzonego miejscowego duchowieństwa odprawił Mszę św. i poświęcił tablicę.
Kim był ks. Piotr Beściak, że można o nim powiedzieć, że przeszedł przez życie dobrze czyniąc?
Urodził się 13 marca 1913 r. w Pleśnej, na terenie przedwojennego powiatu tarnowskiego, jako syn Jana i Marii z domu Budzik. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Seminarium Duchownego w Łodzi i 21 września 1938 r. otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze łódzkiej z rąk ówczesnego ordynariusza diecezji bp. Włodzimierza Jasińskiego. Po święceniach skierowany został do pracy duszpasterskiej w parafii Dłutów. Pracował tam do czasu aresztowania przez gestapo 6 października 1941 r. Jego wojenne losy podobne były do losu innych duchownych diecezji, którzy byli w myśl planów, hitlerowców, skazani na zagładę. Po aresztowaniu osadzono go najpierw w obozie przejściowym w Konstantynowie Łódzkim, a następnie wywieziono, razem z innymi, do obozu koncentracyjnego w Dachau. Tam otrzymał numer więzienny 28363. Przez cztery lata dźwigał krzyż cierpienia obozowego dając świadectwo wiary. Ten czas męczarni przeżył i doczekał czasu wyzwolenia. Następnie pracował jako kapelan Polskiego Ośrodka w Augsburgu. Po powrocie do kraju został w 1947 r. wikariuszem w parafii Kurowice, a po kilku miesiącach wikariuszem parafii św. Antoniego w Łodzi, w której pracował 13 lat. W latach 1960-65 był administratorem parafii w Kazimierzu koło Łodzi. Od 1962 r. pełnił także funkcje wicedziekana dekanatu konstantynowskiego. 25 lutego 1965 r. bp Michał Klepacz ordynariusz diecezji łódzkiej powierzył mu kierowanie parafią Dłutów w dekanacie pabianickim. W uznaniu zasług decyzją tegoż Księdza Biskupa z 1 września 1966 r. odznaczony został rokietą i mantoletem. W 1967 r. przeniesiony został do parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Tomaszowie Mazowieckim, którą kierował aż do przejścia na emeryturę w 1988 r. Jako proboszcz tej parafii nie tylko pracował dla dobra powierzonego sobie ludu, ale także podejmował liczne obowiązki dekanalne i diecezjalne. Brał czynny udział w życiu dekanatu najpierw jako wicedziekan tomaszowski (1968-70), a następnie jako dziekan tego dekanatu (1970-80). Oprócz tego pełnił funkcje dekanalnego instruktora liturgicznego (niezmiernie ważną, związaną z wprowadzaniem postanowień Soboru Watykańskiego II), m.in. języka narodowego, dekanalnego duszpasterza rodzin i diecezjalnego referenta duszpasterstwa kobiet. Zmarł 29 stycznia 1989 r. w Tomaszowie Mazowieckim. Został pochowany w rodzinnej miejscowości w Pleśnej k. Tarnowa.
To przypomnienie sylwetki zmarłego przed 15 laty ks. Piotra Beściaka pokazuje w sposób bardzo schematyczny jego życie. Ale w te ramy należy wpleść to, jakim był człowiekiem, bo to najbardziej świadczy o tym, czy przeszedł przez życie dobrze czyniąc. Cechą charakterystyczną tego kapłana było to, że kochał ludzi. Dla każdego uczynny, serdeczny, pogodny... Nade wszystko troszczył się o każde nowe powołanie kapłańskie. Był życzliwy, tak dla własnych parafian, jak i dla wszystkich, których spotykał na swojej drodze życia. I taką pamięć zachowują ci, którzy się z nim spotkali. Żywa jest jego obecność wśród mieszkańców Tomaszowa, a ufundowana tablica jeszcze bardziej przypominała będzie o czasach jego duszpasterzowania w tym mieście.