"Ludzie myślący i nieuprzedzeni doceniają wartość tych, którzy żyją pełnią Łaski Bożej. Głos ratunku mają dziś tylko Święci. Oni to jedynie w zmowie z łaską Bożą mogą przywrócić światu niezachwianą równowagę"

(Bp W. Pluta, Orędzie z 7 września 1958 r., Gorzów Wlkp. - katedra)

Biskup Adam Dyczkowski o bp. W. Plucie

Biskup Wilhelm Pluta jest postacią o bardzo bogatej duchowości nadprzyrodzonej, którą potrafił ubogacić całą naszą diecezję. Żarliwa i częsta modlitwa, regularnie odprawiane rozmyślanie, lektura polskich, niemieckich, francuskich i włoskich dzieł teologicznych, a zwłaszcza głębokie przeżywanie Najświętszej Ofiary czyniły u niego rzeczywistość nadprzyrodzoną, bardziej realną od tego, co go otaczało. Zapał, z jakim o niej mówił, zaskakiwał słuchaczy. Dlatego ta rzeczywistość nadprzyrodzona w decydujący sposób kształtowała jego myślenie, postępowanie, jego kapłańską i biskupią osobowość, a także była miłością jego życia.

Mimo to wartości doczesne nie były mu obce. Kochał bardzo swoją liczną rodzinę. Ile troski wkładał w przygotowanie prezentów dla nich! Kochał swoich kapłanów i diecezjan. Wiele czasu poświęcał rozmowom z kapłanami, a jeżeli nasunęła mu się wątpliwość, czy czasem kogoś nie uraził, posyłał list wyjaśniający i przepraszający. Lubił dowcipy i chętnie je opowiadał. Bardzo go absorbowały problemy współczesnego człowieka. Z wielką troską poruszał tę problematykę na Soborze Watykańskim II. Szczególną uwagę poświęcał sprawom rodziny, czemu dał wyraz również na Synodzie Biskupów poświęconemu współczesnej rodzinie.

Ponieważ Bóg był u niego na pierwszym miejscu, dlatego wszystko inne było na swoim miejscu. Był bardzo zatroskany o życie w łasce uświęcającej, aby nawet najmniejszy grzech nie osłabił jego związku z Bogiem. Również swoim kapłanom i diecezjanom często zwracał uwagę na zło, jakim jest grzech. Na pewno zaczerpnął to od św. Pawła, dla którego rzeczywistość nadprzyrodzona była ważniejsza od spraw doczesnych, a grzech utożsamiał się z największym nieszczęściem, a nawet ze śmiercią.

25 sierpnia 2000 r. w czasie sesji Episkopatu Polski na Jasnej Górze bp Adam Dyczkowski zwrócił się do biskupów z prośbą o poparcie starań o beatyfikację tego wielkiego i świątobliwego duszpasterza.