Abp J. Życiński, nawiązując w homilii do przeczytanego tego dnia fragmentu Ewangelii, wskazał, że „każdy człowiek ma swoją «godzinę dziesiątą», kiedy Bóg w szczególny sposób wchodzi w życie i która nadaje sens wszystkiemu, co następuje po niej”. Przytaczając koleje życia Założyciela Jezuitów, pokazał, że „dojście do odkrycia Chrystusa u św. Ignacego miało ważne podłoże, że nowe odkrycia kulturowe i nowe refleksje nad niewidzialnym światem prowadziły go w stronę głębi”. Mówiąc o duchowości ignacjańskiej Metropolita podkreślił głębokie zakorzenienie w modlitwie, połączone z otwarciem na nowe formy apostolstwa i wskazał, że „dzięki odnalezieniu tych duchowych przesłanek Jezuici nie drżą w tych sytuacjach, które przerażają wielu przeciętnych katolików”, ale ze spokojem widzą na swoim szlaku wiary, jakie Bóg daje im zadania i co stawia przed nimi. Nawiązując do kontekstu jednoczącej się Europy, abp Życiński przypomniał, że poprzez swoją posługę Ojcowie Jezuici pokazali, że „zadaniem katolików nie jest straszenie i licytowanie, który naród najlepiej udał się Panu Bogu, ale trwanie na modlitwie, aby Duch Święty przemienił oblicze Europy”. Wskazując, że Zakon jest związany szczególnym ślubem posłuszeństwa dla Ojca Świętego, Homileta nawiązał do sytuacji, w których Jezuici okazywali zdyscyplinowanie i posłuszeństwo, a przez to stali się wzorem dla innych. Dziękując Bogu za wszystko, co wnoszą Jezuici w pejzaż Lublina, Metropolita zwrócił uwagę na podejmujące wszechstronną i różnorodną formację studentów Duszpasterstwo Akademickie KUL i duszpasterstwo „kochających inaczej”, współprowadzone przez Jezuitów, które wskazuje, jak okazywać tym braciom i siostrom w wierze szacunek i współczucie. Ksiądz Arcybiskup powiedział, że „przejawem człowieczeństwa otwartego na Boga i na przemiany kulturowe jest głoszona przez Jezuitów zasada Ad maiorem Dei gloriam (dla większej chwały Bożej), która przez stulecia przyciągała «Bożych radykałów», tych, którzy chcieli żyć dla Boga i Bożą miłość stawiać na pierwszym miejscu”.
Na zakończenie Metropolita życzył wszystkim: „Niech świadomość radykalizmu i głębi tego rycerza Chrystusowego, który tak bardzo przemienił życie Kościoła, nas wszystkich kieruje ku Bogu i rozpala w naszych sercach tęsknotę za tym pięknem, które jest wyrazem życia dla większej chwały Bożej”.

Do Lublina Jezuici zostali zaproszeni w 1917 r. przez pasterzy Kościoła lokalnego. Od 1946 r. posługują jako duszpasterze akademiccy KUL. Obecnie gromadzą się w Lublinie w dwóch wspólnotach: na ul. Królewskiej, przy kościele pw. św. Piotra Apostoła, oraz jako duszpasterze akademiccy KUL. Jak powiedział o. Andrzej Batorski SJ, superior wspólnoty DA KUL: „To są dwie niezależne wspólnoty, które starają się mieć wspólną wizję co do obecności Jezuitów na tzw. ścianie wschodniej i łączy je wspólna misja przemieniania rzeczywistości. Na KUL-u jest to misja pracy ze studentami, natomiast na ul. Królewskiej praca jest podejmowana w zależności od potrzeb diecezji i konkretnych środowisk”. Jezuici jako pierwsi otwarli się na reformy soborowe; na ul. Królewskiej odprawiane były pierwsze Msze św. w rycie posoborowym, w czasie stanu wojennego tam organizowano środowisko niepodległościowe i odprawiano Msze św. za Ojczyznę. Obecnie Jezuici przy kościele pw. św. Piotra prowadzą działalność, która jest odpowiedzią na współczesne zapotrzebowanie Kościoła: odnowa parafii i danie przestrzeni osobom świeckim w formacji duchowej.

Ignacy z Loyoli był mistykiem działania apostolskiego, cenił ascezę jako środek do dania lepszej odpowiedzi na powołanie apostolskie. Jako dobry organizator stworzył zakon, którego celem jest służba Bogu w Kościele. Był pielgrzymem, który zawsze poszukiwał woli Bożej. Jego życie mistyczne było skoncentrowane na tym, czego Bóg chce, a nie na tym, kim Bóg jest.
Św. Ignacy był człowiekiem Kościoła, o którym myślał jako o ukształtowanej z ludzi tajemniczej i konkretnej rzeczywistości; jest świętym, który uczy nas tego umiłowania Kościoła, które nie zamyka oczu na jego słabości, ale stara się im zaradzić.

Towarzystwo Jezusowe - zakon męski w Kościele katolickim, założony przez św. Ignacego Loyolę, zatwierdzony przez papieża Pawła III w 1540 r. Rozwój Towarzystwa nastąpił niezwykle szybko, przynosząc Kościołowi wiele dobra. Jezuici od początku swego istnienia doceniali znaczenie pracy z młodzieżą i zakładali szkoły, które cechował wysoki poziom nauki. Siecią swoich placówek pokryli wszystkie kontynenty. Podnieśli na wyższy poziom nauki teologiczne i wiedzę świecką, dając niejednokrotnie podwaliny pod rozmaite jej gałęzie. Zakon wydał wielu uczonych, wielkich teologów, doktorów Kościoła oraz 44 świętych. Jezuici zostali sprowadzeni do Polski przez kard. Stanisława Hozjusza w 1564 r. do Braniewa. Zakładali szkoły w centrach życia politycznego i kulturalnego. Ubogacili niezmiernie rodzimą literaturę religijną. Poza szkolnictwem i pracą naukową prowadzili misje ludowe, poprzez które podnosili moralność i kulturę religijną społeczeństwa. Obecnie Zakon liczy ok. 25 tysięcy członków.