W wypełnionej świątyni dostojnie i radośnie brzmiał śpiew chóru i wszystkich zgromadzonych, wyrażający radość i dumę. Podniosłość tej chwili podkreślała pięknie odnowiona i udekorowana świątynia, poczty sztandarowe miejscowych szkół im. Jana Pawła II w Lipnicy Dolnej i im. kard. Stefana Wyszyńskiego w Jaśle-Gamracie, OSP z Lipnicy Dolnej, Koło Gospodyń Wiejskich i Liwoczanie w ludowych strojach.
Obecni byli także kapłani, którzy pochodzą z tej parafii, jak i ci, którzy w niej pracowali, oraz kapłani z dekanatu Brzostek. Wzruszającą dla wszystkich uczestników chwilą było poświęcenie i odsłonięcie tablicy upamiętniającej pierwszego proboszcza i budowniczego kościoła ks. prałata Stanisława Ulaszka, któremu towarzyszył śpiew ułożonej przez parafian pieśni: „Dąbrówko, Dąbrówko”. Zawarte w niej zwrotki w skrócie ukazały dzieje parafii i wyraziły wdzięczność pierwszemu proboszczowi.
Dziękczynienie płynęło przede wszystkim do Boga, za żyjących i zmarłych dobrodziejów i fundatorów świątyni, ale i nadal będzie ono płynąć za żyjących i zmarłych. Wśród licznych darów ołtarza, ofiarowanych parafii, ksiądz biskup i Ojciec Święty Leon XIV otrzymali duchowy kwiat margaretki, jako zobowiązanie do modlitwy za nich do końca ich życia.
Wspólnota przygotowywała się do tego wyjątkowego jubileuszu poprzez rekolekcje, które od 4 czerwca prowadził ks. dr Tomasz Kołodziej. To właśnie w Dąbrówce stawiał on swoje pierwsze kapłańskie kroki i o tej parafii napisał również książkę. Dostrzegaliśmy, jak historie naszego życia i parafii się wzajemnie przeplatają, dziękowaliśmy za to, co kształtuje parafię, a więc głoszone tutaj Słowo Boże, sprawowane sakramenty i świadczoną caritas oraz ofiarność na rzecz materialnego kościoła.
Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Rzeszowie-Staroniwie przeżywa w tym roku 50. rocznicę erygowania.
Zgodnie ze źródłami historycznymi początkowo Staroniwa należała do parafii farnej w Rzeszowie, a kiedy w 1949 r. utworzono parafię Chrystusa Króla – dzielnica po kilku latach została włączona do tamtejszej wspólnoty. W 1973 r. biskup przemyski Ignacy Tokarczuk zdecydował o utworzeniu parafii. Jednocześnie do pracy duszpasterskiej został skierowany ks. Mieczysław Szela, ówczesny wikariusz pełniący posługę przy kościele Chrystusa Króla. Ks. Szela rozpoczynał swoją misję w małej przydrożnej kapliczce, którą jeszcze w 1880 r. ufundowali państwo Katarzyna i Marcin Klocowie – okoliczni mieszkańcy.
Przypomnij sobie słowa Matki Bożej z Fatimy o konieczności odmówienia przez Franciszka Marto wielu różańców. Wizjoner do końca swego krótkiego życia odmawiał tę modlitwę codziennie, wielokrotnie. Odchodził na bok, by nienagabywany do zabaw z rówieśnikami sięgać po różaniec. Nie chciał biegać wokół spraw tego świata, chciał biec do Nieba. Jego różaniec był „wędrówką”.
Długa wędrówka – a ta jest właśnie taka – jest zawsze wysiłkiem. Jest nużąca, wiąże się nawet ze zmęczeniem i bólem. Wszystko rekompensuje perspektywa osiągnięcia wyznaczonego celu. W przypadku różańca-wędrówki jest podobnie. Nie jest on przyjemnością, lecz trudem drogi. Nie musisz go nawet lubić! Możesz traktować go jako pokutę i właśnie to przede wszystkim ofiarować Niebu. Bo łatwo jest robić to, co lubimy, co sprawia nam przyjemność. Wiele większą zasługę ma ten, kto umie się przemóc, zmotywować i wykonać rzeczy wiążące się w wysiłkiem i cierpieniem. Każdy paciorek jest jak kolejny mały krok w stronę Nieba. Niebawem znajdziesz się tak blisko niego, że zauważysz zmiany. Coś z niebieskiego światła zacznie Cię nasączać, z wolna zaczniesz dostrzegać, że stać Cię na rzeczy tak niemożliwe jak zapomnieć głębokie urazy czy przebaczyć wielkie krzywdy… Odmawiasz różaniec jako wędrówkę, a ten owocuje w Twoim życiu nie dzięki Twej modlitwie dającej Ci radość, zanurzającej Cię w kontemplacji Boga, lecz dzięki modlitwie, która jest wysiłkiem kroczenia pod górę, by z każdym krokiem znaleźć się bliżej Nieba. Nielubiony i nierozumiany różaniec jako akt pokuty? Tak, bardzo owocnej.
155. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce
W licheńskim sanktuarium zakończyło się trwające od 20 do 22 października 155. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce (KWPZM). W spotkaniu o charakterze sprawozdawczo-wyborczym wzięli udział wyżsi przełożeni zakonni oraz delegaci nieobecnych przełożonych z całej Polski.
Zebranie otworzył ks. Dariusz Wilk CSMA, przewodniczący KWPZM, przedstawiając sprawozdanie z dotychczasowej działalności Konferencji oraz witając nowo mianowanych przełożonych. W programie spotkania znalazły się również prezentacje sprawozdań ekonoma, dyrektora Forum Współpracy Międzyzakonnej oraz Komisji Rewizyjnej. Kluczowym punktem obrad były wybory nowych władz KWPZM. Przewodniczącym został ks. Dariusz Wilk, michalita, wiceprzewodniczącym - o. Łukasz Wiśniewski, dominikanin. Wybrano również członków Konsulty oraz Komisji Rewizyjnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
