Gdy spojrzymy na historię świata, ujrzymy w niej nie tylko wojny, wielkich i mniejszych wodzów, rywalizację różnych kultur, ale także coś początkowo nieuchwytnego, a później coraz bardziej wyraźnego i konsekwentnego... Otóż w cywilizacji, którą ukształtowało chrześcijaństwo, widzimy ciągły postęp, i to nie tylko naukowy i techniczny, ale także obyczajowy. W toku dziejów nieustannie kształcił się sposób życia i bycia, który stawał się dominujący. Stworzyliśmy kulturę, sposób zachowania i wyrażania siebie, które nieustannie kierowały nas ku ideałom etycznym. W dorobku naszej kultury powstały idealne wzorce zachowań mężczyzn i kobiet oraz szlachetne rozróżnienie między płciami, szlachetne, bo nacechowane coraz większą subtelnością i poszanowaniem różnic, które wydawały nam się coraz bardziej fascynujące. Greckie i rzymskie korzenie, na których budowała się chrześcijańska cywilizacja, nieustannie wzmacniały dążenie do doskonalenia form i uszlachetniania wzajemnych relacji. Nie mam zamiaru idealizować dziejów, bo przecież zdarzały się w nich i okresy koszmarne. Nie one jednak miały decydujący i determinujący wpływ na kulturę i savoir-vivre.

Naraz – w obrębie tzw. cywilizacji zachodniej – wzmógł się ruch totalnej destrukcji. Oczywiście, jego postulaty są przedstawiane jako „postępowe” i „jedyne możliwe na obecnym etapie rozwoju”. Czy jednak w momencie, gdy aborcja będzie powszechnie dostępna, gdy wszystkie „małżeństwa” (we wszelkich dostępnych kombinacjach zboczeń i wynaturzeń) zostaną prawnie ze sobą zrównane i dopuszczone, gdy płeć będzie można zmieniać w zależności od nastroju i pogody, gdy wreszcie Kościół zostanie całkowicie wyprowadzony z przestrzeni publicznej i zamknięty do coraz mocniej prześladowanych enklaw – lewica na całym świecie uzna, że jej program został zrealizowany? Czujecie, że nie! Czy w momencie, gdy prawa człowieka zostaną zrównane z prawami zwierząt, gdy zapanuje przekonanie, że człowiek jest największym złem na świecie, gdy poddamy się całkowicie dyktaturze „sanitarystów” i „klimatystów”, zaczniemy żyć w całkowicie kontrolowanych i zorganizowanych obozach – zaspokoimy ideowe dążenia zmieniaczy świata, rewolucjonistów wszelkiej maści i odmian, nasycimy chciwość sterujących tym oligarchów finansowych świata? Pytanie sprowadza się jednak do kwestii: czy kiedykolwiek skończy się wyobraźnia niszczenia, poddana tym absurdalnym majakom? Niestety, nie... Logika destrukcji jest bowiem niepowstrzymana i nigdy nie zadowoli się osiągniętymi właśnie efektami. Ta agresja będzie trwała do momentu, aż z ziemi znikną jakiekolwiek ślady naszej cywilizacji. Tej barbarzyńskiej manii niszczenia nie da się wyjaśnić jedynie procesem przekwitania i gnicia cywilizacji. Ona ma głębsze zamysły i korzenie. Barbaryzowanie każdej dziedziny życia, dehumanizowanie wizji świata, odrywanie wszelkich opisów od eschatologii i transcendencji ma swój głębszy sens niż tylko pozbawione rozsądku deklamacje polityków, którzy przecież coraz częściej używani są jako rekwizyty dużo poważniejszego spektaklu.

Za furiackim atakiem na wszystko, co się wiąże z sublimowaniem i udoskonalaniem statusu istnienia człowieka na ziemi, kryje się siła, która ma w sobie kłamstwo i nienawiść. Barbaria zawsze daje upust najgorszym dzikim instynktom, jednak sama w sobie nie niesie tak piekielnej inteligencji i zamysłu, który jest rozpisany na systematyczne pogrążanie świata w nicości. Tak! To jest walka istnienia z nicością, przy czym ta nicość ma w sobie niespożytą i przewrotnie odradzającą się siłę. W świecie, który tresuje nas w zauważaniu tylko czubka własnego nosa i pogrążaniu myślenia w materialnej obudowie doczesności, moje wnioski brzmią jak płacz wariata, który sobie uroił, że właśnie naszym światem wstrząsa nieubłagana walka. Jeśli jednak zdamy sobie sprawę z faktu, że natura całego wszechświata kieruje nasze poznanie ku bezsilności i błaganiom Wyższej Istoty o zdradzenie tajemnicy niesamowitego uporządkowania rzeczy i energii, tak aby mógł pojawić się fenomen człowieka, to uzmysłowimy sobie, że filozoficzne postawy destrukcji nigdy nie wyszły poza pomysły Demokryta, obudowane religią stworzoną przez Karola Marksa i jego nieudolnych naśladowców.

Mamy obowiązek stać na straży wiecznego ognia, z którego wyrasta (zawsze ku górze) każda cywilizacja. Czy zauważyli Państwo, że w całym tekście ani razu nie użyłem słowa: „Bóg”? Gdybym tak uczynił, cała reszta tyrady, skierowanej do oddziałów zdolnych przeciwstawić się nadchodzącym barbarzyńcom, byłaby po prostu bezcelowa i niepotrzebna.