Fundacja Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym Hipoterapia, mająca swoją siedzibę na warszawskich Wyścigach, od blisko trzech dekad niesie wsparcie osobom z różnymi rodzajami dysfunkcji. Najmłodsi podopieczni mają zaledwie kilka lat. Praca ze specjalnie przygotowanym koniem służy poprawie stanu fizycznego i emocjonalnego pacjenta. Kiedy wybuchła pandemia koronawirusa, fundacja z dnia na dzień musiała zatrzymać wspólne wysiłki terapeutów oraz ich podopiecznych.

– Przetrwaliśmy trudny czas epidemii, choć musieliśmy na dwa miesiące zawiesić zajęcia – relacjonuje Anna Strumińska, prezes Fundacji Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym Hipoterapia. – Na szczęście otrzymaliśmy pomoc od Dyrekcji Torów Wyścigów Konnych na Służewcu w postaci umorzenia opłat za stajnie w tym okresie. Z pomocy doraźnej przeznaczonej dla organizacji pozarządowych uzyskaliśmy pieniądze na utrzymanie koni, więc nasi końscy terapeuci nie głodowali.

W tym czasie dzieci ćwiczyły w domu. Przymusowa przerwa w zajęciach i kontaktach z otoczeniem zewnętrznym w różnym stopniu wpłynęła na najmłodszych i ich rodziców. Wszyscy z niecierpliwością czekali na doroczne, letnie turnusy terapeutyczne, odbywające się w malowniczych plenerach Podlasia.

– Mój syn za chwilę skończy 14 lat. Ma niepełnosprawność sprzężoną: intelektualną i fizyczną – opowiada Katarzyna Puk.

Chłopiec chodził codziennie do szkoły specjalnej w Warszawie, każdy jego dzień był wypełniony licznymi zajęciami związanymi z rehabilitacją. Z dnia na dzień utracił kontakt z osobami, które były dla niego ważne.

– Takie dzieci bardzo przywiązują się do nauczycieli, traktują ich prawie jak członków rodziny. Brak kontaktu osobistego był dla syna na początku ogromnie dotkliwy – wspomina jego mama. – Tęsknił za swoją wychowawczynią, którą po prostu uwielbia.

Duża przestrzeń wokół domu dała chłopcu swobodę, ale nie zastąpiła relacji międzyludzkich. Zaczął buntować się przeciwko temu, że mama stała się nagle terapeutką. Pani Katarzyna spostrzegła, jak trudne jest dla syna skupienie uwagi w innych warunkach, a dla niej samej przechodzenie z jednej roli do drugiej.

– Nas w sposób szczególny nie dotknęło zamknięcie – ocenia Karolina Sowa, mama siedmioletniego Janka z mózgowym porażeniem dziecięcym. – Rehabilitacje głównie przeprowadzamy w domu, ale też jeździmy na zajęcia. Jaś uczestniczy w 11 terapiach. Ma zmiany zanikowe w móżdżku, jest wiotki i cierpi na zaburzenia równowagi. Ćwiczę go w domu 3-4 razy dziennie.

Pierwszy miesiąc wymuszonego okolicznościami odosobnienia Janek z mamą spędzili w bloku. Pani Karolina wspomina ten czas jako dużą uciążliwość, ponieważ Jaś jest bardzo ruchliwym dzieckiem. – Brakowało mu wychodzenia na dwór i terapii – zauważa.

Dalsza nauka on-line może skutkować trwałymi zmianami w funkcjonowaniu niepełnosprawnych dzieci.

Podziel się cytatem

Na szczęście po upływie trudnego miesiąca rodzina mogła wyjechać na wieś. Chłopiec odnalazł się wśród licznego grona kuzynów.

– Nam nowa sytuacja wręcz pomogła. Jaś zrobił się bardziej samodzielny – podsumowuje mama.

– Praca z dzieckiem zbliża i pomaga lepiej zobaczyć pewne problemy – ocenia tygodnie izolacji Katarzyna Puk.

Chłopcy odreagowali trudny czas na obozie rehabilitacyjnym. Jednak obie mamy z niepokojem czekają na wrzesień. Perspektywa dalszej nauki on-line może skutkować trwałymi zmianami w funkcjonowaniu ich dzieci.