Przybył do stolicy Włoch w 1911 r. Na Uniwersytecie Gregoriańskim uzyskał w 1916 r. doktorat z filozofii, a w 1919 r. – z teologii w Kolegium Serafickim. 28 kwietnia 1918 r. – dokładnie 100 lat temu – został wyświęcony na kapłana w kościele pw. Sant’Andrea della Valle, a następnego dnia odprawił swoją pierwszą Mszę św. w bazylice pw. Sant’Andrea delle Fratte.

Aby uczcić tę ważną rocznicę, w kościołach związanych z tymi dwoma wydarzeniami celebrowano uroczyste Eucharystie. Obydwie Msze św. odprawił o. Raffaele Di Muro, profesor na Papieskim Wydziale Teologicznym „Teresianum” i Papieskim Wydziale Teologicznym „San Bonawentura”, a koncelebrowali współbracia franciszkanie. O. Di Muro to wielki znawca polskiego świętego – jest dyrektorem Katedry Kolbego („Cattedra Kolbiana”) na Papieskim Wydziale Teologicznym „San Bonawentura”, kuratorem pism św. Maksymiliana Kolbego, szefem redakcji pisma „Miles Immaculatae” i międzynarodowym przewodniczącym Milicji Niepokalanej.

28 kwietnia br. w kościele, w którym 100 lat temu kard. Basilio Pompilj położył dłonie na głowie młodego Polaka, by wyświęcić go na kapłana, zgromadzili się duża grupa braci franciszkanów Niepokalanej, władze włoskiego centrum Milicji Niepokalanej oraz czciciele św. Maksymiliana. W homilii o. Di Muro przywołał duchowe rekolekcje Maksymiliana odbyte w ramach przygotowań do święceń. Podczas rekolekcji przyszły święty robił notatki, w których znalazło się „wiele bardzo pięknych refleksji oraz drobne przykazania, które dał sobie samemu, dziękując Niepokalanej”. Chciał uformować swoje kapłaństwo jako dar z siebie samego, a w centrum kapłańskiego życia umieścić Eucharystię. Kaznodzieja przypomniał, że o. Kolbe odprawiał Msze św. w każdych okolicznościach, również na statku, którym podróżował do Japonii, i nawet w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.

W niedzielę 29 kwietnia natomiast Eucharystia na pamiątkę Mszy św. prymicyjnej o. Maksymiliana została odprawiona w bazylice pw. Sant’Andrea delle Fratte, miejscu jedynego objawienia Matki Bożej w Rzymie, które zostało oficjalnie uznane przez Kościół. 20 stycznia 1842 r. w bocznej kaplicy bazyliki Madonna ukazała się Żydowi Alfonsowi Ratisbonne’owi – była to Niepokalana z Cudownego Medalika znanego z objawień w Paryżu w 1830 r. Po objawieniu ateista Ratisbonne nawrócił się na katolicyzm i natychmiast poprosił o chrzest, a następnie został kapłanem.

Przy kaplicy znajdują się popiersie o. Maksymiliana i płyta pamiątkowa informująca o Mszy św. prymicyjnej polskiego franciszkanina. Rocznicowa Msza św. na ołtarzu objawień z obrazem Niepokalanej była celebrowana przez braci najmniejszych św. Franciszka z Paoli, kustoszów sanktuarium, i przez o. Di Muro, który także wygłosił homilię. O. Raffaele, odnosząc się do niedzielnej Ewangelii i słów Jezusa: „Trwajcie we Mnie”, zwrócił uwagę, że to „trwanie w Jezusie” było sercem kapłaństwa o. Kolbego, ale uczy on nas także, że musimy „pozostać w Maryi”. Z tego właśnie powodu nowo wyświęcony franciszkanin chciał odprawić swoją pierwszą Mszę św. w miejscu objawień Matki Bożej i wracał tu zawsze, kiedy tylko mógł. Dla niego „Maryja jest miłosierdziem Bożym”. Na zakończenie kaznodzieja podkreślił, że „przynależność do Maryi, całkowite zaufanie Maryi” pozostają głównymi cechami świętości o. Maksymiliana Kolbego.

Obchody 100. rocznicy święceń kapłańskich o. Kolbego odbyły się w wielu miejscach na świecie związanych z „Szaleńcem Niepokalanej”, a przede wszystkim w Niepokalanowie, gdzie był obecny generał Zakonu Franciszkanów – o. Marco Tasca.