Ekscelencjo
Czcigodny Księże Biskupie!
Bracia Kapłani!
Droga Rodzino
Księdza Stanisława!
Bracia i Siostry,
uczestnicy tej smutnej
uroczystości!

W dniu 18 czerwca 1978 r. w katedrze lubelskiej z rąk bp. Bolesława Pylaka siedemnastu diakonów przyjęło święcenia kapłańskie. W tej grupie był diakon Stanisław Dudziński. W czasie tych zaślubin z Kościołem, w obecności licznie zgromadzonych wiernych i najbliższej rodziny wypowiedzieliśmy to sakramentalne "tak", z którego jasno wynikało, że całe swoje życie, całych siebie oddajemy Bogu, służąc człowiekowi w Kościele Chrystusowym, tam gdzie postawi nas Biskup - aż do śmierci.
Łatwo policzyć, iż od tamtej daty upłynęło 25 lat. W tym roku przypada jubileusz 25-lecia kapłaństwa. Ks. Stanisław rozpoczął obchody cztery miesiące wcześniej ale jakże zaskakująco, inaczej i niespodziewanie.
Diakon Stanisław przystępując do święceń kapłańskich miał pełną świadomość wynikających z nich zobowiązań i darów. Dlatego w pierwszym testamencie z dnia 6 czerwca 1978 r., jeszcze jako diakon, kilkanaście dni przed święceniami pisze: "Wszystko czym jestem i co posiadam jest darem Boga Wszechmogącego. Jestem świadom talentów, jakie od Niego otrzymałem, a na ile je wykorzystałem, a na ile nie, niech to oceni sam Bóg - Sędzia i Ojciec. Zawsze w życiu starałem czynić Jego wolę, choć nie zawsze to się udawało. Rodzicom, rodzeństwu, przyjaciołom jestem wdzięczny za ich życzliwość, pomoc i modlitwę".
Te słowa Staszek napisał 25 lat temu. Mówią one o jego osobowości. Trzeba przyznać, że był konsekwentny. Przez całe swoje życie kapłańskie starał się jak mógł być wierny przysiędze kapłańskiej. Wypełniał swoją powinność wynikającą z tego sakramentu, podejmując posługę kapłańską w różnych miejscowościach. Nieubłagana śmierć dopadła go w lubelskim szpitalu.
Każde powierzone mu zadanie podejmował w poczuciu kapłańskiej odpowiedzialności, z pewnym lękiem, czy podoła. Jeżeli widział, że coś nie wychodzi z różnych racji, umiał się wycofać, pokornie tłumacząc, że są tacy, co zrobią to na pewno lepiej. Należał do ludzi niewątpliwie bardzo pracowitych. Wiele robił sam, płacąc niejednokrotnie własnym zdrowiem. Był znany jako człowiek o dużej wrażliwości, rozkochany w otaczającej go przyrodzie, zakochany w górach stawiał sobie różne wyzwania nieraz po to, by pokonać samego siebie. Zbyt szybko się nie poddawał, miał ciągle plany.
O wrażliwości mogą świadczyć namalowane przez niego obrazy czy też napisane wiersze, które skrzętnie skrywał. Pięknie namalował portret swojej mamy. Człowiek, który żył w harmonii z otaczającą go przyrodą, dostrzegał piękno kwiatów i kochał zwierzęta - przychodzi mi na myśl ten ciągle chodzący za nim ulubiony pies.
Taki człowiek jest wyczulony również na potrzeby drugiego człowieka. Taką niewątpliwie osobą był ks. Stanisław. To mogą potwierdzić pracujący z nim w różnych placówkach księża, najbliższa rodzina, parafianie, szczególnie zaś parafianie z Jarczowa.
Starał się pomagać innym jak mógł najlepiej, wspierając modlitwą, posługując sakramentami w każdej sytuacji. Pomagał w miarę swoich możliwości nie dbając o to, co powiedzą inni. Staszek miał swój niepowtarzalny charakter i swój osobisty styl. Dlatego był lubiany, o czym świadczy obecność na pogrzebie tak wielu księży z różnych diecezji m.in. sandomierskiej, lubelskiej i innych, a także ogromna rzesza świeckich.
Przykładem otwartości ks. Stanisława na człowieka i przykładem życzliwej kapłańskiej postawy może być wydarzenie, którego sam osobiście doświadczyłem. Przed laty, kiedy Staszek był administratorem w Oleśnikach, ja szukałem dla młodzieży oazowej miejsca na rekolekcje. Spotkałem Go przed Kurią lubelską i powiedziałem mu o tym. Wtedy ks. Stanisław zaproponował swoje mieszkanie, kancelarię choć nie były do końca wykończone, oddał, co posiadał. Tak też się stało. Sam się usunął w kącik i zostawił wszystko do dyspozycji młodzieży. Taka sama sytuacja powtórzyła się w Jarczowie. Świadczy to o jego otwartości i wrażliwości.
Ks. Stanisław był niewątpliwie człowiekiem głębokiej wiary, ale starał się nigdy tego nie manifestować, należał do ludzi skromnych i trochę skrytych. Niewiele o sobie mówił, niewiele też pokazywał. Robił wielką i piękną kapłańską robotę, chociaż nie bez trudności, w myśl słów Jezusa: "Kto chce iść za mną, niech weźmie swój krzyż i niech mnie naśladuje".
Stojąc przy trumnie ks. Stanisława - proboszcza, spoglądając wstecz na jego 50-letnie życie można rzec z pełnym przekonaniem, że to zaproszenie Staszek potraktował bardzo dosłownie. Wbrew pozorom nie należał do tytanów zdrowia, cierpienie związane z różnymi chorobami, szczególnie w ostatnich latach i tygodniach, ściśle złączone było z Jego codziennością, lecz na ile mógł starał się z tym radzić sobie sam. Bardzo rzadko się skarżył, nie chciał angażować nikogo w swe cierpienie. Zawsze to odsuwał i bagatelizował, mówił, że ból przejdzie. Nie narzekał nawet jeśli jakieś przykrości parafialne się zdarzyły. Powiadał, że każdy ma prawo do błędów.
Złączony z Krzyżem Jezusa Chrystusa przekroczył bramę śmierci. Otaczając trumnę, która zamyka doczesne szczątki śp. Proboszcza parafii Jarczów, dziękując za wielkie dobro, które Bóg przez Niego sprawił w wielu miejscach i w wielu osobach, modląc się o wieczną nagrodę ks. Stanisława przeżywamy bardzo solidną, jakże każdemu potrzebną katechezę. Katechezę o przemijaniu, o znikomości dóbr materialnych tego świata, o zaszczytach, wokół których tyle nieraz zabiegania. Katechezę o właściwej hierarchii wartości i poszanowania każdego człowieka, jego godności jako dziecka Bożego. Katechezę o wierze, dzięki której to trudne rozstanie jest mniej bolesne i można spokojnie przeżyć naszą doczesność. Czynić wiele dobra innym i ufając, że śmierć jest tylko bramą, przez którą przechodzimy. Weźmy sobie to do serca. Jest taka mądrość ludowa, która wszystkim nam się przyda: "Jeżeli w życiu sam nie postawisz sobie przecinka we właściwym miejscu, to życie może postawić ci kropkę w momencie najmniej oczekiwanym, nie odpowiednim dla ciebie".
Staszku! Nie mówię Ci "żegnaj!", lecz powodowany ufną wiarą w zmartwychwstanie i życie wieczne, mówię Ci "do zobaczenia!". Kiedy? - nie wiem. Bóg to wie, to On ma ten właściwy kalendarz. Zrobiłeś tu na ziemi to, co miałeś zrobić realizując swoje powołanie, a teraz niech Dobry Ojciec, Najwyższy Kapłan przyłączy Cię do grona Niebieskiego Prezbiterium, dołączając między innymi do naszych kolegów z roku kapłanów Michała Borysa i Piotra Pikuli oraz alumna Józka Krzywiny. Żyj w pokoju!
Amen.