Bł. ks. Franciszek Drzewiecki, orionista pochodzący z ziemi łowickiej, zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Dachau podczas II wojny światowej. Z tego względu nie ma jego relikwii I stopnia. W rzymskim Sanktuarium Nowych Męczenników XX i XXI wieku – które znajduje się w Bazylice św. Bartłomieja na Wyspie Tyberyjskiej – zostanie złożone odręcznie podpisane świadectwo profesji wieczystej. Ten dokument-relikwię podpisał także, późniejszy święty ks. Alojzy Orione, założyciel Orionistów, który przyjmował śluby.

Nasz Franio

Danuta Lipińska – jej babcia i „wujek Franciszek” (jak mówi) byli rodzeństwem – we wspomnieniach, które przekazała w rozmowie z Radiem Watykańskim, mimo upływu lat podkreśla ogromny szacunek wobec błogosławionego. Jej babcia wspominała swego brata zawsze z wielką estymą. Nie mówiła o nim inaczej jak „nasz Franio”. W rodzinnym domu, w centralnym miejscu nad drewnianym łóżkiem wisiał jego portret, jeszcze z czasów kleryckich. Danuta Lipińska dodaje: „Leżąc na tym łóżku i czytając książki, zawsze spoglądaliśmy na ten portrecik. […] To zawsze mam w sercu i głowie”.

Wśród tych „miłych wspomnień” przytacza jeszcze epizody, kiedy z dziecięcą ciekawością przeglądały „skarby babci” wyciągane z szafki. Pod ustawionym krzyżem i figurą Matki Bożej, w pudełku przechowywane były pomarańczowe zeszyty z notatkami i kazaniami księdza Franciszka. Mimo, że zapiski były sporządzone po włosku, a przez to nie były zrozumiałe dal pozostałych, były bezcennymi pamiątkami.

Ostatnie wspominki to moment, kiedy babcia ze wzruszeniem opowiadała o spotkaniach ze współbraćmi zakonnymi ks. Drzewieckiego. Kiedy witali ją słowami „przecież siostra naszego Frania przyjechała”.

Niezwykłe doświadczenie i wielkie zobowiązanie

Członkowie rodziny błogosławionego, którzy uczestniczą w pielgrzymce do Rzymu – w sobotę podczas audiencji jubileuszowej spotkali się z Papieżem Leonem XIV, a w niedzielę będą uczestniczyć we wprowadzeniu relikwii – mówią o „wielkim błogosławieństwie” które ich spotyka.

„Dziękować Bogu, że mamy takiego wujka” - podkreślają i dodają jednocześnie, że poza tym, że jest to miłe to stanowi to także pewne wezwanie. Danuta Lipińska akcentuje: „Jesteśmy zobowiązani świadczyć dalej; trzymać się mocno Pana Boga – tak jak On, bo przecież trzymał się najmocniej”.

Ks. ks. Sylwester Sowizdrzał FDP, przełożony prowincjalny prowincji polskiej księży orionistów dodał, że dziś bł. ks. Drzewiecki jest przykładem „świadczenia swoją wiarą na co dzień o tym, że Bóg jest. Aby nawet w trudnych sytuacjach życiowych pokazać, że zawsze można żyć wiarą i dawać świadectwo wierności Bogu; tego, że Bóg opiekuje się nami; a my powinniśmy świadczyć o tej miłości, służąc innym. Pokazać swoją codziennością, że nie jesteśmy sami, On czuwa nad nami i w każdej chwili naszego życia przynależymy do niego”. Przykładem tego może być postawa ks. Franciszka Drzewieckiego, który już jako więzień obozowy wszystkich ujmował swoją grzecznością, uprzejmością i dobrocią.

Młody kapłan i męczennik

Franciszek Drzewiecki urodził się w 1908 roku w miejscowości Zduny koło Łowicza. Pochodził z rodziny wielodzietnej, o głębokich korzeniach katolickich. W młodym wieku wstąpił do seminarium Księży Orionistów w Zduńskiej Woli. Został wysłany na studia do Włoch, gdzie poznał założyciela zgromadzenia – św. ks. Alojzego Orione. W mieście Tortona spędził czas formacji zakonnej, złożył profesję zakonną i śluby wieczyste, a także przyjął święcenia kapłańskie. W 1937 roku wrócił do Polski, gdzie przez półtora roku pracował w seminarium. Następnie rozpoczął posługę we Włocławku. 7 listopada 1939 roku w mieście Niemcy przeprowadzili masowe aresztowania księży. „Droga Krzyżowa” ks. Franciszka wiodła kolejno przez: Włocławek, Ląd, Szczyglin, Sachcenhausen i w końcu Dachau. W niemieckim obozie koncentracyjnym poniósł śmierć męczeńską w sierpniu 1942 roku. Miał zaledwie 34 lata życia i przeżył sześć lat w kapłaństwie.