W listopadzie - miesiącu, w którym Kościół świętuje uroczystość Wszystkich Świętych oraz wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych, kiedy wszyscy oddajemy się zadumie nad życiem i wiecznością, nie sposób nie pochylić się też nad tajemnicą Bożego miłosierdzia, którą przybliża nam św. Siostra Faustyna z pomocą jej błogosławionego spowiednika ks. Michała Sopoćki. Przedziwna doprawdy jest ta tajemnica, zadziwiająca swoją logicznością - bo przecież jednym wielkim aktem miłosierdzia dla człowieka jest przyjście na świat Jezusa Chrystusa i Jego śmierć na krzyżu dla naszego zbawienia, jak i siłą miłości - wynoszącą się ponad sprawiedliwość - wobec największego nawet grzesznika. A wszystko to z powodu wolności człowieka, niezwykłego daru, jaki został mu ofiarowany i konsekwentnego respektowania jej przez Boga Ojca. Człowiek zatem - jak upadły anioł - w każdej chwili może Panu Bogu powiedzieć: „Non serviam” - Nie będę Ci służył - i Bóg tę ludzką decyzję uszanuje.

Jakże jednak Bóg - nasz Dobry Ojciec, pragnący naszego prawdziwego dobra, czeka, byśmy to zrozumieli. Jakże wielokrotnie nam to powtarza zarówno poprzez karty Starego Testamentu, jak i przez Jezusowe życie i nauczanie. Mało tego, darowuje nam najcięższe przewinienia pod warunkiem, że to my o Jego miłosierdzie będziemy prosić, że to my się zreflektujemy i zrozumiemy. Bo tak naprawdę tylko wtedy miłosierdzie ma sens, tylko wtedy jest ono potrzebne i prowadzi ku lepszemu.

Jezus miłosierny, który ukazał się św. Faustynie, objawia się także - oczywiście, nie w sposób tak usystematyzowany teologicznie, raczej jako Boża intuicja - w sercach ludzi. Wielu żyje słowami: „Jezu, ufam Tobie!”, odmawia Koronkę i uczestniczy w nabożeństwie do Bożego Miłosierdzia, które przekazała nam św. Faustyna. Wielu czyni też miłosierdzie bliźnim, wierząc, że czynami miłosierdzia zapracowuje się na miłosierdzie dla siebie.

Musimy sobie uświadomić, że - jak napisał Jan Paweł II w „Dives in misericordia” - „miłosierdzie objawia się jako (...) podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku. (...) Trzeba, ażeby to właściwe oblicze miłosierdzia było wciąż na nowo odsłaniane”.

Wielką zasługą Jana Pawła II jest i to, że ukazał on całemu światu iskrę Bożego miłosierdzia, która rozbłyska w krakowskich Łagiewnikach za pośrednictwem Sekretarki Bożego Miłosierdzia - s. Faustyny. Jak ważna jest ta iskra, świadczy zainteresowanie świata polskimi Łagiewnikami i obrazem Jezusa Miłosiernego oraz wielka nadzieja grzeszników, którzy uświadamiają sobie swój grzech, prosząc jednocześnie o miłosierdzie dla całego świata.

Mówiąc o Bożym miłosierdziu, obracamy się wokół tajemnic Bożych, związanych z miłością Boga do człowieka. Dla podkreślenia tego aspektu przepowiadania Jana Pawła II jego kanonizacja została wyznaczona na święto Miłosierdzia Bożego, zapewne też dlatego, byśmy jeszcze bardziej mogli uczestniczyć w tym wielkim darze Pana Boga, który objawił się nam przez posługę Jana Pawła II Kościołowi.

Prośba do Boga o Jego miłosierdzie nad światem jest cały czas aktualna. Musimy również prosić Go o miłosierdzie nad Polską, naszą ojczyzną, a także nad tymi, którzy, nie rozumiejąc, co tracą, odrzucając Boga, a nawet walcząc z Nim. Po to jest instytucja modlitwy wstawienniczej, by nie zaprzepaścić żadnego dobra, szczególnie tego, związanego z człowiekiem - dzieckiem Bożym.