9 listopada 1825 r. w protokóle wizytacyjnym napisano: "Stan kościoła parafialnego. Świątynia drewniana, z murowaną kaplicą, stara i tak zniszczona, że należało wybudować nową, ponieważ groziło niebezpieczeństwo zawalenia się. Fundowana w 1622 r. przez dziedzica dóbr Pożdżenice Wojciecha Gomulińskiego, konsekrowana w tymże roku przez infułata Mikołaja Starzyńskiego z kapituły łaskiej, za zgodą arcybiskupa gnieźnieńskiego Wawrzyńca Gembickiego. Prawo patronatu należało do wojewody Miączyńskiego. Odpusty obchodzono na św. Barbarę i św. Kazimierza, pewnie patronów świątyni. Był osobny cmentarz grzebalny. Był dom przeznaczony na przytułek dla ubogich, w którego połowie mieszkał organista, w drugiej dziady posługujące przy kościele, ale ostatnio miejscowy dziedzic połowę jego zabrał na użytek dworu. Parafia liczyła 180 osób komunikujących na Wielkanoc. Składała się z 2 dworów i 2 wiosek szlacheckich. Szkoły nie było".
Natomiast w wydanym w roku 1887 Słowniku Geograficznym czytamy: "Poździenice albo Pożdżenice, w XVI wieku Pozenycze i Pozdzenycze, wieś i kolonia, powiat łaski, gmina Zelów, parafia Wygiełzów. Leży na lewo od drogi z Widawy do Piotrkowa. (...) Według Liber Beneficiorum Łaskiego, Pożdżenice należały do parafii Buczek. (...) W 1662 r. ks. Mikołaj ze Starzeniec Starzeński, infułat łaski, poświęcił nowo wystawiony i kanonicznie erygowany kościół parafialny, będący dziś filią kościoła parafialnego w Wygiełzowie".
Według innych publikacji, Pożdżenice były wsią szlachecką. W XVII w. stanowiły własność Gomolińskich, a w wieku XVIII rodziny Mączyńskich. Parafia w tej miejscowości została erygowana 17 października 1622 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Wawrzyńca Gembickiego herbu Nałęcz przy nieistniejącym już kościele św. Barbary. Była to świątynia drewniana, ufundowana przez Wojciecha i Barbarę z Wężyków Gomolińskich w 1620 r. Kiedy erekcja parafii wygasła (brak informacji, w którym roku i dlaczego), kościół ten stał się filią parafii Wygiełzów. Pod koniec XVIII w. został rozebrany.
Na jego miejscu wystawiono nowy, funkcjonujący do dzisiaj kościół pw. św. Kazimierza i św. Barbary. Jest to świątynia drewniana, jednonawowa, orientowana, konstrukcji zrębowej, ufundowana przez kasztelana sieradzkiego - hrabiego Mączyńskiego. Po roku 1945 została gruntownie odnowiona. 21 kwietnia 1958 r. ówczesny ordynariusz łódzki - bp Michał Klepacz przy tym kościele dokonał ponownej erekcji parafii. Do zabytków sztuki stanowiących własność parafii należą m.in. ambona barokowa, dwa krucyfiksy, barokowe tabernakulum, cztery drewniane relikwiarze, lampka wieczna oraz ołtarze wczesnobarokowe (główny i boczne) z obrazami.